Μην φορτώνετε στα παιδιά σας, χρέη για μια ζωή

περισσότερα... >>

Ο Καθεδρικός και το Παζάρι

The Cathedral and the Bazaar
by Eric S. Raymond

Το Linux είναι ανατρεπτικό. Ποιος θα σκεφτόταν, ακόμη και πριν από πέντε χρόνια , ότι ένα λειτουργικό σύστημα παγκόσμιας εμβέλειας θα φτιαχνόταν, ως δια μαγείας, από τμηματικά hacking που έκαναν χιλιάδες προγραμματιστές σκορπισμένοι σ' όλο τον πλανήτη, ενωμένοι μόνο με τα αδύναμα νήματα του Internet;

Κανείς, βέβαια. Την ώρα που μάθαινα για το Linux στις αρχές του 1993, ασχολούμουνα ήδη με το Unix και τον προγραμματισμό ανοιχτού κώδικα [open source] επί δέκα χρόνια. Ήμουν από τους πρώτους διανεμητές της GNU στα μέσα της δεκαετίας του '80. Είχα κατασκευάσει και διαθέσει έναν σεβαστό αριθμό λογισμικού ανοιχτού κώδικα στο δίκτυο, αναπτύσσοντας ή συναναπτύσσοντας πολλά προγράμματα (nethack, Emacs VC και GUD modes, xlife και άλλα) που παραμένουν σε ευρεία χρήση έως σήμερα. Νόμιζα πως ήξερα πώς είχαν γίνει όλ' αυτά.

Το Linux ανέτρεψε πολλά απ' αυτά που νόμισα ότι ήξερα. Υποστήριζα το "Ευαγγέλιο" των μικρών εργαλείων του Unix, την γρήγορη ανάπτυξη πρωτοτύπων και τον εξελικτικό προγραμματισμό [evolutionary programming] για χρόνια. Πίστευα, όμως, ότι υπάρχει μια συγκεκριμένη κρίσιμη πολυπλοκότητα πάνω από την οποία απαιτούνταν μια περισσότερο κεντρική, απριόρι προσέγγιση. Πίστευα ότι το πιο σημαντικό λογισμικό (λειτουργικά συστήματα και πραγματικά μεγάλα εργαλεία όπως το Emacs) έπρεπε να χτιστούν σαν καθεδρικοί ναοί, προσεχτικά φτιαγμένοι από μεμονωμένους ειδικούς [wizards] ή μικρές ομάδες από "μάγους" [magicians] που να δουλεύουν σε απόλυτη απομόνωση και χωρίς να δημοσιεύονται οι beta πριν την ώρα τους.

Το στυλ προγραμματισμού του Linus Torvalds- πρώιμες και ανά μικρά διαστήματα εκδόσεις λογισμικού, μεταβιβάσεις του κάθε τι, ανοχή στο ζήτημα της ετερογενούς μεγάλης ανάμειξης - ήταν μεγάλη έκπληξη. Δεν έμοιαζε με θρησκευτικό καθεδρικό ναό - η κοινότητα του Linux έμοιαζε περισσότερο με ένα μεγάλο φλύαρο παζάρι διαφορετικών πρακτικών και προσεγγίσεων (που συμβολίζονται με αρχειοθήκες λογισμικού για Linux, στα οποία μπορεί να συνεισφέρει ο καθένας) από το οποίο ένα συνεπές και σταθερό σύστημα μπορούσε να φτιαχτεί μόνο μετά από μια ακολουθία θαυμάτων.

Το γεγονός ότι αυτό το παζάρι έδειχνε να δουλεύει και να δουλεύει καλά, ήταν ένα ξεκάθαρο σοκ. Καθώς ο καιρός περνούσε κι εγώ μάθαινα, δούλευα σκληρά όχι μόνο σε συγκεκριμένα projects, αλλά και προσπαθώντας να καταλάβω γιατί ο κόσμος του Linux όχι μόνο δεν έπεφτε σε σύγχυση αλλά έδειχνε να δυναμώνει συνεχώς, με μια ταχύτητα που δεν την φαντάζονταν οι αρχιτέκτονες καθεδρικών ναών.

Eric S. Raymond

1. Κανένα πρόβλημα δεν πρέπει να λύνεται δύο φορές.
Ένα σημαντικό γνώρισμα των σπουδαίων προγραμματιστών είναι η εγγενής τους τεμπελιά. Ξέρουν ότι χρειάζεται ένα πρόγραμμα όχι για να περνάνε οι χρήστες την ώρα τους αλλά για να έχουν κάποια αποτελέσματα και ότι είναι σχεδόν πάντα ευκολότερο να ξεκινάς από μια μερική λύση από το να ξεκινάς από το μηδέν.

Ο Linus Torvalds, για παράδειγμα, δεν έγραψε το Linux απ' την αρχή. Αντίθετα, ξεκίνησε να ξαναχρησιμοποιεί κώδικα και ιδέες απ' το Minix, ένα μικρό Unix-οϊδές λειτουργικό για μηχανές 386. Τελικά, ο κώδικας Minix απομακρύνθηκε ή ξαναγράφτηκε εντελώς--όσο, όμως, ήταν εκεί λειτουργούσε σαν η σκάλα για το βρέφος που, τελικά, έγινε το Linux.

Η παράδοση ελεύθερου κώδικα του Unix ήταν πάντα φιλική προς την επαναχρησιμοποίηση κώδικα (γι' αυτό τον λόγο το GNU project επέλεξε το Unix σαν βασικό λειτουργικό, παρά τις σοβαρές επιφυλάξεις για το ίδιο το λειτουργικό). Η κοινότητα του Linux ώθησε αυτή την παράδοση σχεδόν στα τεχνολογικά της όρια. Προσφέρει σε όλους terabytes ελεύθερου κώδικα. Έτσι, το να αφιερώνεις λίγο χρόνο για να βρεις την κατάλληλη εφαρμογή κάποιου άλλου είναι περισσότερο πιθανό να δώσει θετικά αποτελέσματα στον κόσμο του Linux, παρά οπουδήποτε αλλού.

2. Η Σπουδαιότητα του να Έχεις Χρήστες.
Μια άλλη δύναμη της παράδοσης του Unix, που το Linux ωθεί στα όριά της, είναι ότι πολλοί χρήστες είναι επίσης και hackers. Επειδή ο πηγαίος κώδικας είναι ελεύθερος, μπορούν να γίνουν αποτελεσματικοί hackers. Κάτι τέτοιο μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά χρήσιμο για την μείωση του χρόνου αποσφαλμάτωσης [debugging]. Με λίγη ενθάρρυνση, οι χρήστες θα διαγνώσουν προβλήματα, θα προτείνουν διορθώσεις και θα βοηθήσουν στην βελτίωση του κώδικα, πολύ πιο γρήγορα από το να το κάνατε μόνοι σας χωρίς βοήθεια.

Η αντιμετώπιση των χρηστών σαν συνεργάτες προγραμματιστές είναι ο λιγότερο επικίνδυνος δρόμος προς την γρήγορη βελτίωση του κώδικα και την αποτελεσματική αποσφαλμάτωση.

Νομίζω ότι το πιο έξυπνο και αποτελεσματικό κατόρθωμα [hack] του Linus, δεν ήταν η κατασκευή του ίδιου του πυρήνα του Linux αλλά, μάλλον, η εφεύρεση του μοντέλου ανάπτυξης Linux. Όταν, παρουσία του, εξέφρασα αυτή την άποψη εκείνος χαμογέλασε και σιγανά επανέλαβε κάτι που συχνά έλεγε: "Βασικά, είμαι πολύ τεμπέλης άνθρωπος που του αρέσει να του αναγνωρίζουν πράγματα που άλλοι άνθρωποι έκαναν". Τεμπέλης σαν γάτος. Ή, όπως θα έλεγε ο Robert Heinlein, πολύ τεμπέλης για να αποτύχει.

3. Εκδόσεις Νωρίς, Εκδόσεις Συχνά.
Οι πρώιμες και ανά μικρά χρονικά διαστήματα εκδόσεις είναι κρίσιμο μέρος του μοντέλου ανάπτυξης του Linux. Οι περισσότεροι προγραμματιστές (συμπεριλαμβανόμενου και εμένα) πίστευαν ότι αυτό είναι μια κακή πολιτική για μεγαλύτερα από τα τετριμμένα projects, επειδή οι πρώιμες εκδόσεις είναι σχεδόν εξ ορισμού γεμάτες bugs και το μόνο που δεν επιθυμείς είναι να εξαντλείς την υπομονή των χρηστών.

Αυτή η άποψη ενίσχυε την γενική αποδοχή ενός "καθεδρικού" είδους ανάπτυξης. Αν ο κύριος στόχος είναι να συναντούν οι χρήστες όσο το δυνατόν λιγότερα bugs, τότε γιατί να εκδίδεις μια φορά κάθε έξι μήνες (ή και λιγότερο συχνά) και μετά να δουλεύεις σκληρά για να απαλλαχθείς απ' τα bugs; Ο πυρήνας του Emacs C φτιάχτηκε μ' αυτό τον τρόπο. Ενώ αντίθετα, η βιβλιοθήκη Lisp, όχι. Αυτό συνέβη επειδή υπήρχαν ενεργά αρχεία Lisp έξω απ' τον έλεγχο του FSF, στα οποία μπορούσε κανείς να ανατρέξει για να βρει νέες εκδόσεις του κώδικα, ανεξάρτητα απ' τους κύκλους εκδόσεων του Emacs.

Linus Torvalds

4. Ο Νόμος του Linus.

Ο Linus αντιμετώπιζε τους χρήστες του σαν συν-προγραμματιστές με τον καλύτερο δυνατό τρόπο: Εκδόσεις νωρίς, εκδόσεις συχνά και άκου τους χρήστες σου.

Η καινοτομία του Linus δεν ήταν τόσο αυτό (κάτι τέτοιο συνέβαινε για πολύ καιρό στον κόσμο του Unix), αλλά η κλιμάκωσή του σε βαθμό που πλησίαζε την περιπλοκότητα της προς ανάπτυξη εφαρμογής. Εκείνη τη χρονιά (περί το 1992) δεν του ήταν άγνωστη η τακτική να εκδίδει νέο πυρήνα κάθε μέρα! Αυτή η προσπάθεια πέτυχε επειδή ανέπτυσσε την βάση των συν-προγραμματιστών του και χρησιμοποιούσε την δύναμη του Internet για συνεργασία πιο καλά από κάθε άλλον.

Ο Linus ήταν ένας πολύ καλός hacker (πόσοι από εμάς θα κατασκεύαζαν έναν παραγωγικά ποιοτικό πυρήνα λειτουργικού συστήματος;). Όμως το Linux δεν ήταν κανένα τρομερό άλμα προς τα εμπρός. Ο Linus δεν είναι (ή όχι ακόμα) καμιά ιδιοφυΐα στο να σχεδιάζει όπως, ας πούμε, ο Richard Stallman ή ο James Gosling (NeWS και Java). Εμένα μου φαίνεται ότι ο Linus είναι ένας ευφυής προγραμματιστής, με μια έκτη αίσθηση να αποφεύγει τα bugs και προγραμματιστικά αδιέξοδα και εύκολα βρίσκει το πιο σύντομο δρόμο απ' το σημείο Α προς το σημείο Β. Πραγματικά, ολόκληρος ο σχεδιασμός του Linux αποπνέει αυτή την ποιότητα και αντανακλά την ουσιαστικά συντηρητική και απλοϊκή προσέγγιση του Linus.

Αν, λοιπόν, οι γρήγορες εκδόσεις και η πλήρης χρήση του Internet δεν ήταν τυχαία γεγονότα αλλά ολοκληρωμένα μέρη της διορατικότητας του Linus, ποια ήταν η πρωτοτυπία του;
Για να το πω απλά, η ερώτηση απαντάται μόνη της. Επειδή ο Linus κρατούσε τους hackers/χρήστες συνεχώς σε υπερένταση, ήθελε να τους ανταμείψει μέσω των συχνών ανανεώσεων (σχεδόν κάθε μέρα) του project.

Δεδομένης μια μεγάλης βάσης δοκιμαστών beta και συν-προγραμματιστών, σχεδόν κάθε πρόβλημα γρήγορα θα εντοπισθεί κι ένα fix θα κάνει την εμφάνισή του. Ή , λιγότερο τυπικά, "έχοντας αρκετά μάτια, όλα τα bugs είναι ρηχά". Το άλλαξα σε: "Ο Νόμος του Linus".

Η αρχική μου σκέψη ήταν ότι, κάθε πρόβλημα "θα γίνει φανερό σε κάποιον". Ο Linus απάντησε λέγοντας ότι, το πρόσωπο που καταλαβαίνει και διορθώνει το πρόβλημα δεν είναι αναγκαία ή συνήθως το πρόσωπο που πρώτο το ανακαλύπτει. "Κάποιος βρίσκει ένα πρόβλημα", λέει, "και κάποιος άλλος το λύνει. Και η ανακάλυψη του προβλήματος είναι η μεγαλύτερη πρόκληση". Το ζήτημα, όμως, ήταν ότι και τα δύο έτειναν να γίνονται ταχύτατα.

Εδώ, πιστεύω, ότι βρίσκεται η κεντρική διαφορά που υπογραμμίζει τα δύο στυλ προγραμματισμού, το καθεδρικό και το στυλ παζαριού. Από την άποψη του καθεδρικού προγραμματιστή, τα bugs και τα άλλα προβλήματα προγραμματισμού είναι απρόβλεπτα, ύπουλα και βαθιά φαινόμενα. Χρειάζονται μήνες λεπτομερούς εξέτασης από μερικούς αφοσιωμένους ανθρώπους για να κατασκευάσουν έμπιστο κώδικα. Γι' αυτό και τα μεγάλα διαλείμματα μεταξύ των εκδόσεων και η αναπόφευκτη απογοήτευση όταν οι εκδόσεις αυτές, που τόσο καιρό περιμένεις, δεν είναι τέλειες.

Απ' την άποψη του σε "στυλ παζαριού" προγραμματισμού, τα bugs είναι γενικά επιπόλαια φαινόμενα ή, τουλάχιστον, καταλήγουν να γίνουν επιπόλαια όταν εκτίθενται σε χίλιους ανυπόμονους συν-προγραμματιστές που μελετούν κάθε νέα έκδοση. Έτσι, κάνεις συχνές εκδόσεις για να κερδίσεις περισσότερες διορθώσεις και σαν δευτερεύον κέρδος, έχεις λιγότερα να χάσεις αν παρουσιαστεί κάποια περιστασιακή τσαπατσουλιά.

Αν ο "Νόμος του Linus" είναι εσφαλμένος, τότε κάθε σύστημα που είναι τόσο περίπλοκο όσο ο πυρήνας του Linux, που "μαστορεύεται " από τόσα χέρια, θα έπρεπε να καταρρέει κάτω από το βάρος των απρόβλεπτων κακών αλληλεπιδράσεων και καλά κρυμμένων bugs. Αν, από την άλλη είναι σωστός, εξηγεί ικανοποιητικά την σχετική απουσία bugs από το Linux.

Οι κοινωνιολόγοι πριν από χρόνια ανακάλυψαν ότι η μέση γνώμη ενός συνόλου ισοδύναμα ειδικών (ή ισοδύναμα ανίδεων) παρατηρητών είναι περισσότερο αξιόπιστη από εκείνη ενός μοναδικού τυχαία επιλεγμένου παρατηρητή. Αυτό αποκαλείται "Φαινόμενο των Δελφών".

Φαίνεται ότι, αυτό που απέδειξε ο Linus είναι ότι το φαινόμενο αυτό βρίσκει εφαρμογή στην απομάκρυνση των bugs από ένα λειτουργικό σύστημα - ότι το Φαινόμενο των Δελφών μπορεί να ελέγξει την προγραμματιστική πολυπλοκότητα, ακόμη και στο επίπεδο πολυπλοκότητας ενός πυρήνα λειτουργικού συστήματος.

Ο Brooks έκανε μια παρατήρηση σχετικά με εκείνη του Jeff: "Το συνολικό κόστος συντήρησης ενός ευρέως χρησιμοποιούμενου προγράμματος είναι, τυπικά, το 40% ή και περισσότερο του κόστους κατασκευής του. Αυτό το κόστος επηρεάζεται πολύ από τον αριθμό των χρηστών. Περισσότεροι χρήστες βρίσκουν περισσότερα bugs".

Περισσότεροι χρήστες βρίσκουν περισσότερα bugs, επειδή η προσθήκη περισσότερων χρηστών προσθέτει περισσότερους διαφορετικούς τρόπους δοκιμών του προγράμματος. Αυτό το φαινόμενο ενισχύεται όταν οι χρήστες είναι συν-προγραμματιστές. Κάθε προγραμματιστής προσεγγίζει το πρόβλημα με ελαφρά διαφορετικά αντιληπτικά κι αναλυτικά εργαλεία, από διαφορετική γωνιά, σε σύγκριση με άλλους. Το "Φαινόμενο των Δελφών" φαίνεται να έχει ισχύ ακριβώς εξαιτίας αυτής της ποικιλίας. Στο πλαίσιο της κατάργησης των bugs η ποικιλία αυτή τείνει επίσης να μειώσει τον διπλασιασμό της προσπάθειας.

5. Το Κοινωνικό Πλαίσιο του Λογισμικού Ανοιχτού Κώδικα

Στο βιβλίο του "The Mythical Man-Month" ο Fred Brooks παρατηρεί ότι, ο χρόνος του προγραμματιστή δεν είναι ανταλλάξιμος. Η προσθήκη προγραμματιστών σ' ένα καθυστερημένο project λογισμικού το καθυστερεί περισσότερο. Ισχυρίζεται ότι, το κόστος της πολυπλοκότητας και της επικοινωνίας ενός project αυξάνονται γεωμετρικά, ενώ η εργασία που ολοκληρώνεται αυξάνεται αριθμητικά. Αυτή η άποψη έγινε γνωστή σαν "ο Νόμος του Brooks" και αναγνωρίζεται από πολλούς σαν κάτι τελείως πασιφανές. Αλλά αν ο Νόμος του Brooks απέδιδε την όλη εικόνα το Linux θα ήταν αδύνατο να υπάρξει.

Το κλασικό κείμενο "Η Ψυχολογία του Προγραμματισμού με Ηλεκτρονικό Υπολογιστή", του Gerald Weinberg, μας δίνει μια ζωτική διόρθωση της άποψης του Brooks. Στην συζήτησή του για τον "χωρίς εγωισμό" προγραμματισμό ο Weinberg παρατηρεί ότι, σε εργασίες που προγραμματιστές δεν απαιτούν "εδαφικά δικαιώματα" για τον κώδικα τους και ενθαρρύνουν άλλους ανθρώπους να αναζητήσουν bugs και πιθανές βελτιώσεις, η βελτίωση συμβαίνει δραματικά γρηγορότερα από οπουδήποτε αλλού.

Οι επιλογές ορολογίας που έκανε ο Weinberg ίσως εμποδίζουν την ανάλυσή του να κερδίσει την αποδοχή που της αξίζει. Κάποιος θα χαμογελούσε στον χαρακτηρισμό των hackers του Internet σαν "χωρίς εγωισμό". Αλλά πιστεύω ότι οι ισχυρισμοί του μοιάζουν σήμερα περισσότερο επιβλητικοί από ποτέ.

Η ιστορία του Unix θα έπρεπε να μας έχει προετοιμάσει για ό,τι μαθαίνουμε απ' το Linux (και για ότι έχω εγώ διαπιστώσει, πειραματικά και σε μικρότερη κλίμακα όταν σκόπιμα αντέγραψα τις μεθόδους του Linus). Ότι, δηλαδή, ενώ η σύνταξη κώδικα παραμένει μια ουσιωδώς μοναχική δραστηριότητα, οι πραγματικά καλές προγραμματιστικές εργασίες προέρχονται όταν χρησιμοποιείται η προσοχή και η διανοητική δύναμη της ομάδας. Ο προγραμματιστής που χρησιμοποιεί το μυαλό του μόνος ή μόνη σ' ένα κλειστό project θα μείνει πίσω απ' τον προγραμματιστή που ξέρει πώς να δημιουργήσει ένα ανοιχτό, εξελικτικό πλαίσιο στο οποίο ο εντοπισμός των bugs και η επίτευξη βελτιώσεων καταφέρονται από εκατοντάδες ανθρώπων.

Όμως, ο παραδοσιακός κόσμος του Unix εμποδίστηκε στην προσπάθειά του να ωθήσει αυτή την προσέγγιση στην τελική της φάση από πολλούς παράγοντες. Τέτοιοι ήταν οι νομικοί περιορισμοί διαφόρων αδειών χρήσης πνευματικών δικαιωμάτων, επαγγελματικά μυστικά και τα εμπορικά συμφέροντα. Ένας άλλος ήταν ότι το Internet δεν ήταν ακόμη αρκετά καλό.

Το Linux ήταν το πρώτο project που έκανε συνειδητές και επιτυχείς τις προσπάθειες να αξιοποιηθεί ολόκληρος ο κόσμος σαν η δική του δεξαμενή ταλέντων. Δεν νομίζω ότι είναι σύμπτωση ότι η γόνιμη περίοδος του Linux εμφανίζεται την ίδια περίοδο με εκείνη της γέννησης του Παγκόσμιου Ιστού (World Wide Web-WWW) και ότι το Linux εγκατέλειψε την παιδική του ηλικία κατά την περίοδο 1993-1994 κατά την οποία απογειώθηκε η βιομηχανία Παροχέων Υπηρεσιών Internet (ISP) και της έκρηξης του μεγάλου ρεύματος ενδιαφέροντος για το Internet. Ο Linus ήταν ο πρώτος άνθρωπος που έμαθε πώς να παίζει με τους νέους κανόνες που δημιουργούσε το Internet.

Οι σχέσεις μεταξύ των μελών της κοινότητας δε μπορούν να βασίζονται σε σχέσεις εξουσίας-ακόμη κι αν μπορούσαν, η εξαναγκαστική εξουσία δεν μπορεί να επιφέρει τα επιθυμιτά αποτελέσματα.  Ο Weinberg παραθέτει την αυτοβιογραφία του Πιοτρ Αλεξέιεβιτς Κροπότκιν, Ρώσου αναρχικού του 19ου αιώνα, "Οι αναμνήσεις ενός Επαναστάτη".

"Έχοντας ανατραφεί από μια οικογένεια που είχε στην ιδιοκτησία της δουλοπάροικους ξεκίνησα την ζωή μου, όπως όλοι οι νέοι της εποχής μου, με πίστη μεγάλη στην αναγκαιότητα του να διατάζεις, να μαλώνεις, και να τιμωρείς. Αλλά όταν, αρκετά νωρίς, έπρεπε να διοικήσω μεγάλες επιχειρήσεις, να συσχετιστώ με [ελεύθερους] ανθρώπους, και όταν το παραμικρό λάθος μπορούσε να οδηγήσει σε οδυνηρές επιπτώσεις, άρχισα να εκτιμώ την διαφορά μεταξύ της δράσης βάσει των αρχών της εντολής και της πειθαρχίας και της δράσης βάσει της αρχής της κοινής κατανόησης. Οι πρώτες εφαρμόζονται θαυμάσια σε μια στρατιωτική παρέλαση, αλλά δεν αξίζουν τίποτα στην πραγματική ζωή όπου ο στόχος μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τη σκληρή προσπάθεια πολλών συγκλινουσών θελήσεων"

Η "σκληρή προσπάθεια πολλών συγκλινουσών θελήσεων" είναι ακριβώς αυτό που απαιτεί το project του Linux-και η "αρχή της διαταγής" είναι αδύνατον να εφαρμοστεί μεταξύ εθελοντών, μέσα στον αναρχικό παράδεισο που λέγεται Internet. Για να λειτουργήσουν και να συναγωνιστούν αποτελεσματικά, οι προγραμματιστές που θέλουν να ηγηθούν ενός συνεργατικού project πρέπει να μάθουν να στρατολογούν και να ενεργοποιούν αποτελεσματικές ομάδες προγραμματιστών με τον τρόπο που προτείνει η "αρχή της κατανόησης" του Κροπότκιν. Πρέπει να μάθουν να χρησιμοποιούν τον Νόμο του Linus.

Κανένας προγραμματιστής κλειστού κώδικα δε μπορεί να συγκεντρώσει όλα αυτά τα ταλέντα που η κοινότητα του Linux μπορεί να απασχολήσει για την επίλυση κάποιου προβλήματος.

Ίσως, στο τέλος, η κουλτούρα του ανοιχτού κώδικα θριαμβεύσει όχι επειδή η συνεργασία είναι ηθικώς ορθή ή η "φραγή" του λογισμικού είναι ηθικώς λανθασμένη (υποθέτω ότι θα συμφωνείτε με το τελευταίο), αλλά απλά επειδή ο κόσμος του κλειστού κώδικα δεν μπορεί να κερδίσει έναν εξελικτικό αγώνα με τις κοινότητες ανοιχτού κώδικα, πολύ περισσότερο στον απαιτούμενο χρόνο για την επίλυση ενός προβλήματος.

Eric S. Raymond

Ο Καθεδρικός και το Παζάρι είναι ένα δοκίμιο του Eric S. Raymond σχετικά με τις μεθόδους μηχανικής λογισμικού. Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1999 και παρουσιάζει τα πλεονεκτήματα του ανοιχτού και ελεύθερου κώδικα σ' αντίθεση με τον κλειστό-ιδιόκτητο, αλλά και τα οφέλη της από κοινού συνεργασίας των μελών μιας παγκόσμιας κοινότητας.

περισσότερα... >>

Αποδοκίμασαν την ελληνική κυβέρνηση στις Βρυξέλλες

Η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στην Ελλάδα που Αντιστέκεται Βρυξελλών πραγματοποίησε παράσταση διαμαρτυρίας ενάντια στα μέτρα Κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ ενάντια στον ελληνικό λαό.

Οι πολιτικές ομάδες των Σοσιαλδημοκρατών και των Φιλελεύθερων διοργάνωσαν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο από κοινού εκδήλωση για «τα 2,500 + 1 χρόνια από τη μάχη του Μαραθώνα» με ομιλητές τον πρώην πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου Χανς – Γκερτ Πότερινγκ, την ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ Χρυσούλα Παλιαδέλη, το Γερμανό Φιλελεύθερο ευρωβουλευτή Γιώργο Χατζημαρκάκη και τον υπουργό πολιτισμού Π. Γερουλάνο. Στη γεμάτη κόσμο αίθουσα, βρισκόταν επίσης η Ευρωπαία Επίτροπος Μαρία Δαμανάκη.

Οι ομιλητές κινήθηκαν σε ένα πνεύμα ευχαριστιών προς την Ελλάδα που «τόσα έχει προσφέρει στον ευρωπαϊκό πολιτισμό και τη δημοκρατία» αλλά και για «το σταμήτημα της προέλασης των βαρβάρων και την οριοθέτηση της Ευρώπης. Ο ακραίος νεοφιλελεύθερος Χατζημαρκάκης μας εξήγησε επίσης «πόσο στήριξε την Ελλάδα στο γερμανικό κοινό» ενώ το κόμμα του πίεζε για ακόμα πιο σκληρά αντιλαϊκά μέτρα κ.α.

Μέλος της Πρωτοβουλίας ζήτησε μετά τις ομιλίες και πριν την προβολη ταινίας να παρέμβει για τρία λεπτά. Η συντονίστρια Χ. Παλιαδέλη αρνήθηκε και ζήτησε την εκκίνηση της ταινίας.

Η πρωτοβουλία συνέχισε την παρέμβαση της και άνοιξε πανώ που ανέγραφε στα αγγλικά: «Βάρβαροι της EE και του ΔΝΤ ακούστε το καλά, οι λαοί της Ευρώπης ξεσηκώνονται ξανά». (ΕU – IMF barbarians listen up, Peoples of Europe are rising up)

Ακολουθεί το περιεχόμενο της παρέμβαση μεταφρασμένο στα ελληνικά. Κατά τη διάρκεια της παρέμβασης η πρώην υπουργός Κ. Μπατζελή δε σταμάτησε να συμπεριφέρεται σα να βρισκόταν σε τηλεπαράθυρο, εκτοξεύοντας προσβολές και ειρωνικά «μπράβο» προς τον ομιλητή και τα μέλη της Πρωτοβουλίας.

«2.500 χρόνια μετά τη μάχη του Μαραθώνα και 20 μόλις χιλιόμετρα από το τόπο της μάχης οι σύγχρονοι Έλληνες δίνουν μια άλλη μάχη.

Πρόκειται για τους κατοίκους της Κερατέας που παλεύουν ενάντια στους σύχρονους βαρβάρους. Αυτοί οι σύγχρονοι βάρβαροι δεν είναι από την Ασία, είναι από την Ελλάδα.

Είναι η αστυνομία του ελληνικού κράτους που την έχει στείλει εκεί η ελληνική σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση για να υπερασπιστεί μια παράνομη απόφαση.

Την απόφαση να δημιουργηθεί μία χωματερή στην Κερατέα που θα καταστρέψει αρχαιολογικό χώρο. Να πώς προστατεύει αυτή η κυβέρνηση τον ελληνικό πολιτισμό. Οι αστυνομικές δυνάμεις της κυβέρνησης μπαίνουν στις αυλές των σπιτιών, βρίζουν γυναίκες, ψεκάζουν με χημικά απλούς εργαζόμενους ανθρώπους και συμπεριφέρονται σα δυνάμεις κατοχής.

Ο αγώνας των κατοίκων της Κερατέας είναι ένα σύμβολο της πάλης όλων των εργαζόμενων στην Ελλάδα.

Ένα σύμβολο δίπλα και σε εκείνο, των 300 μεταναστών απεργών πείνας που νίκησαν και αφιέρωσαν τη νίκη τους σε ολόκληρη την εργατική τάξη της Ελλάδας.

Είναι αλληλέγγυοι στις εννιά γενικές απεργίες που έχουν γίνει ενάντια στις παράλογες πολιτικές του ΔΝΤ, της ΕΕ και της ελληνικής κυβέρνησης.

Οι σύγχρονοι βάρβαροι είναι οι Ευρωβουλευτές που ψηφίζουν αυτά τα μέτρα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το ΔΝΤ, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που καταργούν τη δημοκρατία με την «Νέα Οικονομική Διακυβέρνηση» που θέτει τους κρατικούς προϋπολογισμούς υπό τον έλεγχο ενός μη εκλεγμένου οργανισμού, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Δε θα επικρατήσετε. Αυτή η κρίση δε θα ναι οι Θερμοπύλες του εργαζόμενου λαού αλλά το δικό σας Βατερλώ».

πηγή: http://solidarity-greece.blogspot.com/

περισσότερα... >>

Παραίτηση Σόκρατες στην Πορτογαλία

Λίγες ώρες μετά την καταψήφιση ενός ακόμα σχεδίου λιτότητας από την κυβέρνηση μειοψηφίας της Πορτογαλίας (36,5%), ο πρωθυπουργός Σόκρατες υπέβαλε την παραίτηση του στον πρόεδρο της χώρας. Το τέταρτο σχέδιο λιτότητας καταψηφίστηκε από όλα τα κόμματα του κοινοβουλίου ακόμα και από τους σοσιαλδημοκράτες που είχαν στηρίξει παλιότερα την κυβέρνηση. Ουσιαστικά η κυβέρνηση απέτυχε να λάβει την ψήφο εμπιστοσύνης της βουλής αν και σύμφωνα με τον πορτογαλικό τύπο η ήττα αυτή ήταν ορατή μια βδομάδα νωρίτερα μετά την επιστροφή του Σόκρατες από τις Βρυξέλλες όπου πρότεινε μια νέα δέσμη μέτρων λιτότητας χωρίς την προηγούμενη διαβούλευση με τον πρόεδρο της δημοκρατίας και το κοινοβούλιο. Ακόμα και στελέχη της κυβέρνησης φρόντισαν να πάρουν τις αποστάσεις τους ειδικά μετά το εύρος των διαδηλώσεων του πορτογαλικού λαού κατά της λιτότητας και του ΔΝΤ. Ήδη γνώριμοι με το ΔΝΤ από τη δεκαετία του '80 οι Πορτογάλοι ξέρουν πως όποια νέα προσφυγή τους θα οδηγήσει σε παραπάνω εργασιακές υποχωρήσεις και οικονομική εξαθλίωση. Η χώρα μέσα σε ένα έντονο κλίμα δυσαρέσκειας οδηγείται σε πρόωρες γενικές εκλογές πιθανότατα τον Ιούνιο, με τον Σόκρατες να δηλώνει πως δεν πρόκειται να παραιτηθεί της ηγεσίας του Σοσιαλιστικού κόμματος.

περισσότερα... >>

Αποδοκιμασίες Παπανδρέου στη Σύρο

Χθές, Δευτέρα 21 Μαρτίου, κατά την επίσκεψη του πρωθυπουργού στο νησί της Σύρου και συγκεκριμένα στην Ερμούπολη, πλήθος κατοίκων, μαθητών, φοιτητών προσπάθησε να πλησιάσει τον χώρο του Επιμελητηρίου Κυκλάδων όπου βρισκόταν ο πρωθυπουργός, ο υπουργός Πολιτισμού Παύλος Γερουλάνος και άλλα στελεχη του ΠΑΣΟΚ. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν πραγματοποιήθηκε αφού τα ΜΑΤ φρόντισαν να πνίξουν στα χημικά όλους όσους διαμαρτύρονταν ανάμεσα στους οποίους μην ξεχνάμε ότι υπήρχαν πολλά μικρά παιδιά που αντιδρούσαν στις συγχωνεύσεις σχολείων. Την ίδια ώρα που τραυματίζονταν παιδιά απο τις δυνάμεις της κυβέρνησης ή άλλα κρατούνταν στην Αστυνομία, ο Παπανδρέου έλεγε στην ομιλία του: Εμείς παίρνουμε αποφάσεις για να αλλάξουμε τη χώρα μας, φέρνοντας δημοκρατία, ελευθερίες, δικαιώματα, ευνομία και κοινωνική δικαιοσύνη. 

Σύμφωνα με τη γραμματεία του ΠΑΜΕ Σύρας: Άθλια  ήταν η στάση του κυβερνητικού «Εργατικού» Κέντρου, που και πρόθυμα πήρε μέρος  στο στήσιμο της φιέστας αντί να οργανώσει την διαμαρτυρία των εργαζομένων για την πιο αντεργατική πολιτική που γνώρισε ποτέ ο τόπος. Χαρακτηριστική ήταν η πλήρης απουσία του Κέντρου στην υπεράσπιση της Συριανής νεολαίας από την πρωτοφανή, για την Σύρα, βία του κυβερνητικού μηχανισμού. Την ώρα που τα ΜΑΤ της κυβέρνησης έπνιγαν στα χημικά και την βία την Σύρα, όλοι αυτοί συμμετείχαν στην φιέστα προς τιμή του πρωθυπουργού της πλουτοκρατίας, του μνημονίου, της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. Άξια τα κυβερνητικά  τους γαλόνια …

περισσότερα... >>

Το νησί των λουλουδιών

Το ''Nησί των Λουλουδιών'' (Ilha das Flores, 1989) του Jorge Furtado είναι ένα πειραματικό ντοκιμαντέρ δεκατριών λεπτών από τη Βραζιλία, μέσα από το οποίο παρακολουθούμε την ιδιότυπη πορεία μιας χαλασμένη τομάτας στον κόσμο των ανθρώπων. Ξεκινώντας από το κτήμα του Ιάπωνα κυρίου Σουζούκι, η τομάτα πουλιέται σε ένα σουπερμάρκετ. Από εκεί την αγοράζει μαζί με λίγο χοιρινό η κυρία Ανέτ, πωλήτρια αρωμάτων. Η Ανέτ ετοιμάζεται να φτιάξει μια σάλτσα για το χοιρινό αλλά, αποφασίζοντας ότι μια από τις τομάτες του κυρίου Σουζούκι δεν πληροί τις προϋποθέσεις, την πετάει στα σκουπίδια. Μαζί με τα υπόλοιπα απορρίμματα, η τομάτα μεταφέρεται στο Νησί των Λουλουδιών, τη χωματερή του Πόρτο Αλέγκρε, όπου λαμβάνει χώρα μια εκπληκτική διαδικασία διαλογής: το καταλληλότερο οργανικό υλικό δίνεται στα γουρούνια για τροφή, ενώ το υπόλοιπο -το μέρος που κρίθηκε ακατάλληλο για τους χοίρους- δίνεται σε φτωχές γυναίκες και παιδιά που δεν έχουν άλλο τρόπο για να σιτιστούν.

περισσότερα... >>

Ο Πάγκαλος των πρωινάδικων

Φαίνεται πως ο Πάγκαλος περνάει καλά στους Οικονομέα - Καμπουράκη για να πηγαίνει τόσο συχνά. Και γιατί όχι; Μια χαρά του φέρονται, ούτε τον πολυζορίζουν, άντε λίγο για τα μάτια κάποιων αφελών. Σιγά μην τον στριμώξουν να τους φύγει να ψάχνονται. Του δίνουν άσυλο να λέει τις βλακείες του, κάνει τα νουμεράκια του κι όλα μια χαρά.  Σήμερα μεταξύ πολλών ανεκδιήγητων είπε: ξέρετε καμιά κυβέρνηση που να έκανε αυτά που υποσχόταν προεκλογικά; Αυτό ήταν το γιάπικο αστειάκι της ημέρας για το πάνελ. Επίσης σήμερα μάθαμε πως ο Πάγκαλος πολέμησε τον φασισμό και συνεπώς δεν θα σκύψει το κεφάλι σε μας τους φασίστες που τον τρομοκρατούμε. Δικά του λόγια, όχι δικά μου. Ας μάθει λοιπόν το πάνελ ότι ελευθερία δεν είναι να πηγαίνει ο Πάγκαλος για φαγητό ανενόχλητος, αλλά να υπάρχει φαγητό για όλους. Και μέχρι να γίνει αυτό δεν θα μείνει κανείς ήσυχος.

περισσότερα... >>

Το πράσινο είναι το νέο κόκκινο

   Αν έλεγες πριν από χρόνια σε διαφημιστές ότι το κόκκινο θα πάψει να είναι το πιο πετυχημένο εμπορικά χρώμα και μάλιστα ότι θα το αντικαταστήσει ένα λιγότερο επιθετικό χρώμα το πράσινο, θα σε περνούσαν για άσχετο τουλάχιστον. Κι όμως η ιστορία αποδεικνύει πως ζούμε στην πιο πράσινη στιγμή του πλανήτη. Πράσινη τεχνολογία, πράσινη διαβίωση, πράσινη κατανάλωση, πράσινα κέρδη, πράσινος καπιταλισμός.

  Τον τελευταίο καιρό μάλιστα ο πολίτης πιο ενήμερος από ποτέ παρουσιάζεται να κρατά στα χέρια του τις λύσεις πολλών περιβαντολλογικών προβλημάτων. Οικολογικές οργανώσεις,κρατικοί φορείς, μέσα μαζικής ενημέρωσης, ιδρύματα και οργανισμοί φαίνεται να συμπλέουν άψογα σε έναν πράσινο αγώνα.

   Όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να μοιάζουν πολύ ελπιδοφόρα αν δεν αναγνωρίζαμε ότι αυτές οι πηγές ενημέρωσης και δράσης συνιστούν τις κατεστημένες δομές μιας καπιταλιστικής κοινωνίας.Γι’ αυτό πριν ξηλώσουμε τις σοδειές και τα δέντρα μας για να φυτέψουμε φωτοβολταϊκά ας μιλήσουμε για τον καπιταλισμό.

    Ο καπιταλισμός από τη φύση του στηρίζεται σε δυο αρχές: την εξουσία και το κέρδος. Το κέρδος φέρνει εξουσία και η εξουσία αναπαράγεται με το κέρδος.Με τον ίδιο τρόπο που μια καπιταλιστική οικονομία εδραιώνεται με την θεσμοθέτηση της εξουσίας ανθρώπου σε άνθρωπο, έτσι ακριβώς κερδοσκοπεί θεσμοθετώντας την εξουσία ανθρώπου στη φύση. Τι ρόλο λοιπόν έχει η οικολογία στον καπιταλισμό; Ρόλο αποπροσανατολισμού και μετατόπισης της δράσης των πολιτών.
  Ας δούμε όμως αναλυτικά τα χαρακτηριστικά της σύγχρονης οικολογικής δράσης τα οποία συνοψίζονται στις παρακάτω τρείς λέξεις: ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Αν και σαν έννοια πολύ παλιά, απέκτησε αυτές τις μέρες ειδικό βάρος επί ελληνικού εδάφους. Τι πιο συνετό από μια χώρα σαν την Ελλάδα με πλούσια ηλιακή και αιολική ενέργεια να καλύψει τις ανάγκες των κατοίκων της καθαρά, σώζοντας ταυτόχρονα τον πλανήτη; Σωστό, αλλά πρέπει να δούμε κατά πόσο ο τρόπος διαχείρισης αυτών των πηγών είναι καθαρός και οικολογικός.

   Όταν μια τράπεζα σε καλεί να πάρεις πράσινο δάνειο για να σπείρεις ηλεκτρογεννήτριες , πρέπει να προβληματιστείς. Η ίδια τράπεζα που διατυμπανίζει τις αγαθές προθέσεις της απέναντι στο περιβάλλον είναι η ίδια που σου πήρε το σπίτι κάτι χρονάκια πριν. Όταν εσύ θα βλέπεις τη ΔΕΗ να αγοράζει όλο και φθηνότερα το ρεύμα που παράγουν τα πάνελ σου και μείνεις με μια απαρχαιωμένη για τα μελλοντικά επίπεδα τεχνολογία θα έρθει πάλι με τις ίδιες αγαθές προθέσεις να πάρει ότι είχες βάλει υποθήκη για να γίνεις ηλεκτροπαραγωγός.

  Όταν μια γερμανοκαθοδηγούμενη κυβέρνηση διατείνεται της εγκατάστασης γιγαντιαίων ανεμογεννητριών σε παρθένα βουνά τη στιγμή που η Γερμανία έχει τεράστια κέρδη από την εξαγωγή τέτοιων γεννητριών, πρέπει να πονηρευτείς। Ξέχασαν να μας πούνε ποιές αλλαγές θα επέλθουν στο τοπικό κλίμα, πόσα είδη χλωρίδας και πανίδας πρέπει να θυσιαστούν, για να κάνουνε αυτοί πράσινη ανάπτυξη με γερμανικό χορηγό.

   Όταν μέσα ενημέρωσης ηγούνται πράσινων εκστρατειών την ίδια στιγμή που έχουν απομονώσει κατοίκους που αντιστέκονται στην μόλυνση του τοπικού οικοσυστήματος τους, πρέπει να έχεις συνειδητοποιήσει ήδη πως κανένα σχέδιο δεν είναι πιο επιτυχημένο από αυτό που έχει τη συμπαράσταση της βάσης.

   Αλλά τον πιο ύπουλο ρόλο απέναντι στο περιβάλλον τον παίζουν οι οργανώσεις που το προασπίζονται, οι οικολογικές. Και συγκεκριμένα αυτές που βλέπουν την οικολογία απομονωμένα, σαν μια ξεχωριστή πραματικότητα που δεν συνδέεται , δεν επηρεάζεται από τις πολιτικές δομές. Είναι απορίας άξιο που πίσω από τέτοιες οργανώσεις βρίσκονται επιχειρηματίες που πιθανότατα με τις επιχειρηματικές τους δράσεις επιβαρύνουν πολύ περισσότερο το περιβάλλον από εμάς που ξεδιάντροπα μας ζητούν εθελοντική εργασία. Ρίχνουν στάχτη στα μάτια όλων των υποψηφίων χρηματοδοτών με περιορισμένης κλίμακας ενέργειες και χωρίς να κάνουν λόγο φυσικά για τις πρωτογενείς αιτίες της περιβαντολλογικής κρίσης. Αντίθετα ασχολούνται με μια γραφειοκρατική εμμονή με τις μετρήσεις των εκπομπών αερίων και κατά πόσο συμβαδίζουν με τα όρια του Πρωτοκόλλου του Κιότο μιας άλλης άθλιας σύμβασης μεταξύ καπιταλιστών. Αξίζει να σημειωθεί ότι ένας απο τους μηχανισμούς του πρωτοκόλλου αναφέρεται στην εμπορία εκπομπών αερίων μεταξύ κρατών, σύμφωνα με τον οποίο κάθε κράτος μέλος και κατά συνέπεια κάθε εταιρεία που εμπλέκεται στον μηχανισμό, μπορεί σε περίπτωση που δεν καλύψει το ποσοστό εκλυσης αερίων που της αναλογεί να διαπραγματευτεί εμπορικά το περίσσευμα με άλλα κράτη, άλλες εταιρείες. Υπάρχουν περιθώρια κέρδους και στην μόλυνση αυτή καθαυτή λοιπόν.

   Φαίνεται πως η ανθρώπινη ανάγκη για ένα ήρεμο, υγιές περιβάλλον, έχει ανοίξει τον δρόμο σε μια στρατιά νέων, πράσινων επιχειρηματιών που δεν διαφέρουν σε τίποτα με τους κοινούς επιχειρηματίες. Τυχαίνει μάλιστα πολλοί απ’ αυτούς τους φερέλπιδες επιχειρηματίες να είναι άνθρωποι που δεν ανήκουν στην παραδοσιακά ισχυρή τάξη αλλά άνθρωποι που πίστεψαν ότι ο καπιταλισμός δίνει ευκαιρίες να προοδέψεις, να γίνεις ισχυρός. Αγρότες, εργάτες και όσοι άλλοι πίστεψαν ότι μπορούν να τζογάρουν στη φύση, πρέπει να προετοιμαστούν για όταν σκάσει κι αυτή η φούσκα. Όλοι όσοι πιστεύουν ότι μπορούν να κερδοσκοπούν σε βάρος του περιβάλλοντος είναι το ίδιοι υπεύθυνοι.

   Όπως δεν μπορείς να βάλεις πράσινα καύσιμα σε σκάρτη μηχανή, έτσι δεν μπορείς να κυνηγάς το φάντασμα ενός καλού, πράσινου καπιταλισμού. Αν δεν σταματήσει η εμπορευματοποίηση ανθρώπου και φύσης, δεν μπορούμε να μιλάμε για οικολογία. Όσο συντηρείται η κυριαρχία, η ιεραρχία και το κράτος καμιά λύση δεν θα είναι αρκετή. Γιατί όσο υπάρχει ιδιοκτησία γης, συντηρείται η αντίληψη ότι ο άνθρωπος δεν είναι μέρος του περιβάλλοντος αλλά εξουσιαστής του. Οικολογία δεν είναι κάτι άλλο από την ομαλή συνύπαρξη ανθρώπου και φύσης, κάτι που στον καπιταλισμό δεν μπορεί να υπάρξει.

περισσότερα... >>

Μετά τον Πάγκαλο, ο Σηφουνάκης!

Την Παρασκευή 18 Μαρτίου ο Νίκος Σηφουνάκης, αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, κλήθηκε να κηρύξει την έναρξη των εργασιών του 11ου Πανελλήνιου Συνεδρίου Αρχιτεκτόνων κάτι όμως που δεν ολοκληρώθηκε αφού αποδοκιμάστηκε έντονα από αρχιτέκτονες και μηχανικούς που αντιδρούν στις κυβερνητικές αποφάσεις σε ζητήματα του κλαδου τους και όχι μόνο. Δείτε το παρακάτω αναδημοσιευμένο video όπου ο Σηφουνάκης κάτω από την πίεση του κόσμου διακόπτει την ομιλία του.

Αλλά επειδή καλό είναι να ξέρουμε και γιατί διαμαρτύρεται ο κόσμος διαβάστε εδώ.

περισσότερα... >>

Είσαι ηλίθιος; Είσαι εθελοντής!

Όταν το όνειρο κάθε καπιταλιστή είναι τα φτηνά εργατικά χέρια, και εσύ προθυμοποιείσαι  να του προσφέρεις δωρεάν εργασία, πίστεψε με, δεν είσαι φιλότιμος αλλά ηλίθιος. Βέβαια ηλίθιος είσαι έτσι κι αλλιώς απ’ τη στιγμή που αποδέχεσαι καπιταλιστική κυβέρνηση χωρίς να είσαι καπιταλιστής. Όταν όμως συμμετέχεις εθελοντικά, δωρεάν και χωρίς ασφάλιση στους Ολυμπιακούς  της μίζας, της ντόπας και του μπετόν, στα διάφορα οικολογικά παραληρήματα των πράσινων καπιταλιστών, για να βγάλει κέρδος ο κάθε επιχειρηματίας τότε νομίζω πως πρέπει να σου αφαιρεθεί το δικαίωμα της ψήφου. Για να καταλάβεις τι εννοώ, καπιταλισμός είναι: εκεί που καθόμαστε αραχτοί να πέσει μια βαλίτσα με λεφτά και να σας πω, «Μάγκες, εγώ θα κρατήσω τα λεφτά, εσείς θα μου κάνετε κάτι ψιλοδουλίτσες και εγώ θα σας χαρτζιλικώσω». Εθελοντισμός είναι: εκεί που καθόμαστε και πέσει η βαλίτσα να σας πω «Μάγκες εγώ κρατάω τα λεφτά και εσείς επειδή είμαστε φιλαράκια θα κάνετε τις δουλίτσες». Η Κατσέλη είπε εχθές πως ο εθελοντισμός και το κράτος πρέπει να λειτουργούν συμπληρωματικά, εγώ λέω πως εθελοντισμός και καπιταλισμός είναι έννοιες ασύμβατες.

περισσότερα... >>

Ένα ελαφρύ γιαουρτάκι για τον Πάγκαλο...

...προσφορά των κατοίκων της Κερατέας. Χτές το βράδυ ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης εμφανίστηκε στα Καλύβια σε ταβέρνα της περιοχής. Κάτοικοι της Κερατέας που αγωνίζονται τόσους μήνες ενάντια στη δημιουργία ΧΥΤΑ στην περιοχή συγκεντρώθηκαν έξω απ' την ταβέρνα εκδηλώνοντας την αντίθεση τους και την οργή τους.Ο Πάγκαλος προκειμένου λοιπόν να εξασφαλίσει έναν δημοκρατικό διάλογο μαζί τους, φρόντισε να συνοδεύεται από ΜΑΤ, τσιράκια που τον κρατούσαν σε απόσταση ασφαλείας και καλούσαν τον κόσμο να σκάσει και ένα τεντωμένο δάχτυλο σε όλους αυτούς που θα τολμήσουν να αποφασίσουν για τις δικές τους ζωές.  Σύμφωνα με δική του ανακοίνωση πίσω από τις επιθέσεις βρίσκονται και πάλι μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ βρίσκεται η ανακοίνωση. Δείτε τα παρακάτω βίντεο με το καλοσώρισμα των κατοίκων και τις δηλώσεις του.

περισσότερα... >>

Ιαπωνία - Εικόνες από τη μεγάλη καταστροφή

Απίστευτες φωτογραφίες της σελίδας www.theatlantic.com από τα όσα επακολούθησαν του μεγάλου σεισμού στην Ιαπωνία.

περισσότερα... >>

Μαζί τα φάγαμε. Απλά τώρα θα τα χέσεις μόνος σου.

Πάγκαλος: Εισόδημα 640.632,2 ευρώ, (το μήνα 53.386), 38 ακίνητα. (Από το Πόθεν Εσχες).

Επειδή θα βγάλω σε 60 χρόνια όσα βγάζει ο Πάγκαλος σε 1! Ή σε 5 χρόνια όσα βγάζει αυτός το μήνα, μάθε ταπεινέ μου αναγνώστη ότι οργίζομαι. Και καθώς πάω οργισμένος για δουλειά, δε λέω καλά το ποιηματάκι. Και το αφεντικό με έχει βάλει στο μάτι. «Ρωτάς την επιχείρηση αν έχει να πληρώσει τις υπερωρίες σου;» μου λέει. «Αν δεν εισπράξουμε δεν πληρώνεσαι!» συνεχίζει. «Εδώ δεν είναι δημόσιο!».

Ο μεγάλος δάσκαλος Αμπντούλ από το Μπαγκλαντέζ μου είχε πει κάποτε πως ο δημόσιος τομέας είναι το μεγάλο όπλο των καπιταλιστών. «Μα πως γίνεται αυτό δάσκαλε;»  τον ρώτησα. «Οι καπιταλιστές χρειάζονταν έναν εχθρό, ο οποίος θα φταίει για όλα, και ταυτόχρονα μια αγελάδα για να αρμέγουν. Σκέψου ότι οι επιχειρήσεις τους επιδοτούνται από το δημόσιο. Ακόμα και συ πληρώνεσαι από επιδοτήσεις. Δεν είσαι όμως δημόσιος υπάλληλος.» «Μα δάσκαλε εγώ δεν είμαι σαν αυτούς τους κοπρίτες. Εγώ δουλεύω!» «Βλέπεις;» Είπε ο σοφός Αμπντούλ. «Βρήκες τον εχθρό που αυτοί σου έδειξαν. Και τώρα δουλεύεις για να τρώει το αφεντικό σου.» Σάστισα! «Έχω οργιστεί αρκετά δάσκαλε! Τι να κάνω;» φώναξα. «Για αρχή να ξέρεις ότι η οργή είναι το μεγαλύτερο χάρισμα ενός αντάρτη. Αρκεί να ξέρεις να το χρησιμοποιείς. Μην πέρνεις θάρρος όμως έχεις πολύ δρόμο ακόμα για να γίνεις αντάρτης.» είπε κοφτά.

Είναι αργά αναγνώστη μου και καθώς γυρίζω σπίτι αναρωτιέμαι. Όλοι αυτοί οι φοιτητές στο Παρίσι που την έπεσαν στον Πάγκαλο, ήταν οργισμένοι σαν και μένα; Αν ναι, τότε γιατί του φώναζαν ΦΥΓΕ. Αν ένα πράγμα μου έμαθε ο μεγάλος δάσκαλος Αμπντούλ από το Μπαγκλαντέζ, είναι να χρησιμοποιώ την οργή μου.  Κανείς δεν έχει να πάει πουθενά κύριοι! Εδώ πληρώνονται όλα. Όσο για σένα αναγνώστη μου, ξέρω πως ψήφισες Πάγκαλο. Μάθε λοιπόν και συ πως η μαλακία δεν είναι δικαίωμα. Ειδικά από τη στιγμή που η μαλακία σου με επηρεάζει. Δες λοιπόν στο βίντεο τι έκανες και την επόμενη φορά τουλάχιστον σκέψου. Γιατί μαλακία που επαναλαμβάνεται σε κάνει συνένοχο. Κι αν ένα πράγμα μισώ σ’ αυτή τη ζωή είναι τους συνενόχους.

 

περισσότερα... >>

Κανένα Κράτος - Ένας λαός

Η Υπατία αδειάζει και οι 300 απεργοί πείνας επιστρέφουν σπίτια τους με δεσμεύσεις από την κυβέρνηση που σε πρώτη φάση δείχνουν νικηφόρο τον αγώνα που έδωσαν επί 44 ημέρες.Ποιοί είναι αυτοί οι 300 που μονοπώλησαν πολλές συζητήσεις; Είναι οι εξαθλιωμένοι που ναι μεν κατανοούμε αλλά... αλλά... . Είναι οι κατατρεγμένοι που πολύ θα θέλαμε να τους βοηθήσουμε αλλά όχι τώρα με την κρίση, δυστυχώς δεν μπορούμε... γιατί δεν περνάτε αργότερα; Είναι η εστία μόλυνσης στα καλοδιατηρημένα νεοκλασικά τους. Είναι η τρίχα στο γεμάτο πιάτο τους. Είναι οι μετανάστες. Είναι οι ξένοι. Ξένοι; Σε ποιόν; Δεν έχουμε όλη κοινή καταγωγή; Τι συνιστά τελικά τους Έλληνες (και όλους τους λαούς) πέρα από το ότι προπαγανδιστήκαμε όλοι με τα ιδεώδη του έθνους, του κράτους; Τα σύνορα (γεωγραφικά/πολιτικά) και τα έθνη όπως κατασκευάστηκαν έτσι θα πέσουνε μια μέρα. Τι θα απογινούμε όλοι εμείς τότε; Θα μείνουμε χωρίς πατρίδα ή θα μείνουμε με ΜΙΑ πατρίδα;

Τι δεν είναι όμως οι 300; Δεν είναι οι 300, είναι οι χιλιάδες. Δεν είναι οι φθηνοί εργάτες, είναι οι φθηνοί στόχοι. Οι μετανάστες δεν είναι μετανάστες μόνο και πρέπει να πάψει μια λέξη να φτάνει να προσδιορίζει έναν άνθρωπο. Είναι οι εργάτες χωρίς δικαιώματα, είναι οι άνεργοι χωρίς όνειρα, είναι αυτοί που προτιμάνε το θάνατο από μια ζωή χωρίς αξιοπρέπεια. Δεν είμαστε όλοι μετανάστες, είμαστε όλοι άνθρωποι που κάποια στιγμή στο δίλημμα ελευθερία ή θάνατος πρέπει να αποφασίσουμε ποιοί θα είναι τελικά αυτοί που θα μπουν σε μόνιμη απεργία πείνας.

Ντροπή σε όλους αυτούς που από τις θέσεις τους συνέβαλαν όλα αυτά τα χρόνια στον ξεριζωμό ανθρώπων να μιλούν τώρα για μεταναστευτική πολιτική. Ντροπή σε όλους αυτούς που αντί να κοιτάνε τα μάτια των ανθρώπων κοιτάνε τα χέρια τους.

περισσότερα... >>