Περί πνευματικής ιδιοκτησίας

Η τέχνη δεν είναι εμπόρευμα. Κάθε καλλιτεχνικό έργο που δημιουργείται ανήκει στο λαό! Δεν ανήκει ΟΥΤΕ στους παραγωγούς, ΟΥΤΕ στους διανομείς, ΟΥΤΕ ΚΑΝ στον δημιουργό του! Παραγωγοί και διανομείς αποκτούν «δικαιώματα» καλλιτεχνικών έργων χωρίς να έχουν ουδεμία σχέση με την τέχνη. Είναι έμποροι. Πως γίνεται λοιπόν να ελέγχουν την τέχνη; Στον κινηματογράφο για παράδειγμα 5-6 άσχετοι με το σινεμά έμποροι καθορίζουν τι θα δει ένας ολόκληρος λαός. Παράγουν και διανέμουν την τέχνη με καθαρά εμπορικά κριτήρια. Υπάρχουν άνθρωποι που τολμούν και αυτοαποκαλούνται καλλιτέχνες. Δεν είναι όμως. Είναι κι αυτοί έμποροι. Καλλιτέχνης είναι ο πιτσιρικάς που φτιάχνει μουσική στο pc του (ανεξάρτητος απ’ τον παραγωγό πια) και την διανέμει μόνος του στο internet (χωρίς μεσάζοντες και λογοκρισίες) απελευθερωμένη από κάθε παραλογισμό που μπορεί να προκύψει απ' την πνευματική ιδιοκτησία, με σκοπό ΟΧΙ το κέρδος, αλλά να προάγει την τέχνη! Σε ένα κοινό που καμία πολυεθνική δε μπορεί να του προσφέρει. Χωρίς να σκέφτεται αν το εξώφυλλο του είναι πιασάρικο. Και εκείνος απελευθερωμένος από κάθε είδους ιδιοκτησία διαθέτει πια το έργο του ελεύθερα για προβολή ή τροποποίηση από άλλους καλλιτέχνες σε μια παγκόσμια κολεκτίβα με σκοπό να διανεμηθεί ξανά το νέο παραγώμενο έργο εξίσου ελεύθερα. Δίνοντας νέα πνοή στην τέχνη, απελευθερώνοντας την μια για πάντα από τους «καλλιτέχνες»-εμπόρους.

Ο Παραλογισμός της (πνευματικής) ιδιοκτησίας

Το να πουλιέται ένα έργο ενός καλλιτέχνη που δεν βρίσκεται εν ζωή π.χ. εδώ και 40 χρόνια είναι παράλογο. Ή ένας καλλιτέχνης να έχει δικαιώματα στα έργα ενός άλλου. Η πνευματική ιδιοκτησία είναι το ίδιο παράλογη με κάθε άλλη μορφή ιδιοκτησίας. Βάζω σε μια σειρά λέξεις και κατοχυρώνω πνευματικά το αποτέλεσμα. Κάθε ένας που θέλει να τις χρησιμοποιήσει μ’ αυτή τη σειρά θα πρέπει να μου καταβάλει κάποιο αντίτιμο.  Επιχειρήσεις κατοχυρώνουν ακόμα και το χρώμα του logo τους. Για παράδειγμα η Coca Cola χρησιμοποιεί μια απόχρωση του κόκκινου, την οποία κανείς άλλος δε μπορεί να χρησιμοποιήσει. Το τουβλάκι της lego με το οποίο όλοι έχουμε παίξει είναι κατοχυρωμένη πατέντα εδώ και 50 χρόνια. Δεν επιτρέπεται να το φτιάξετε μόνοι σας και να το προσφέρετε στο παιδί σας, γιατί η επιχείρηση θα έχει απώλεια κέρδους. Οι εικόνες GIF που είναι διαδεδομένες ευρέως στο WEB, χρησιμοποιούν  μια μορφή συμπίεσης, γνωστή ως LZW, η οποία είναι πατέντα της UNISYS. Αν στη WEB τοποθεσία σας έχετε τέτοιου τύπου εικόνες τότε χρωστάτε χρήματα στην UNISYS. Στα βιβλία αναγράφεται ότι απαγορεύεται η αναδημοσίευση ακόμα και μέρους του βιβλίου. Αυτό σημαίνει ότι πιθανόν και σ’ αυτό το κείμενο που διαβάζετε τώρα μπορεί να υπάρχουν προτάσεις που έχουν γραφτεί σε κάποιο βιβλίο και πιθανόν να θεωρηθούν προϊόν «κλοπής». Στο FAQ του site της ΑΕΠΙ υπάρχει μια απάντηση που λέει ότι για να τραγουδήσεις ακόμα και μόνος σου σε ένα μαγαζί, πρέπει να πάρεις πρώτα έγκριση. Όσο περισσότερο το ψάξετε τόσο περισσότερα παράλογα παραδείγματα θα βρείτε. Η πνευματική ιδιοκτησία στερεί απ’ την κοινωνία την πρόσβαση στη γνώση.

5 άνθρωποι καθορίζουν την κουλτούρα ενός ολόκληρου λαού.

Το αποτέλεσμα όμως των εταιριών-λόμπι στην τέχνη γενικότερα ήταν να ξεχωρίζουν τα καλλιτεχνικά έργα με βάση την εμπορικότητα. Η κουλτούρα ενός ολόκληρου λαού εξαρτάται την εμπορική πολιτική αυτών των εταιριών. Άφησαν έξω απ' τη διανομή ταινίες αριστουργήματα επειδή δεν «πουλάνε», γιατί, για το λόμπι τους το μόνο που μετράει είναι το κέρδος! (που είναι το Zemlya, το Pather Panchali, το Marienbad, το Weekend, το Ma nuit chez Maud κ.α.). Πως θα δεις αυτές τις ταινίες «νόμιμα»; Θα τις δεις μόνο αν συμφέρει εμπορικά τον κάθε επιχειρηματία να τις φέρει. Αν γυρίσεις αύριο μια Sui generis ταινία πιστεύεις ότι θα βρεις διανομή; Θα σου πούνε ότι δεν πουλάει φίλε αυτό. Ή ποιός είσαι εσύ; Το πρόβλημα όμως δεν αφορά μόνο τον υποψήφιο καλλιτέχνη αλλά ολόκληρη την κοινωνία, απ’ την οποία αυτός ο επιχειρηματίας στερεί πιθανόν ένα σπουδαίο έργο, γιατί δεν πιστεύει ότι θα βγάλει αρκετά. Τα τελευταία 10 χρόνια το internet έδωσε μια γερή γροθιά στο στομάχι αυτής της βιομηχανίας με την ελεύθερη διάδοση της πληροφορίας. Οι εταιρίες προσπάθησαν να αστυνομεύσουν τη νέα κοινωνία που δημιουργήθηκε, χωρίς όμως αποτέλεσμα καθώς αυτή εξαπλώθηκε πολύ γρήγορα. Δεν άργησαν να καταλάβουν όμως, ότι το λόμπι τους έχει ήδη καταρρεύσει.

Τη βιομηχανία αυτή θα την χαρακτήριζα βραδυκίνητη και δυσκοίλια. Όταν έπεσαν στην παγίδα που οι ίδιοι δημιούργησαν, η κοινωνία του internet απέδειξε πως μια παγκόσμια κολεκτίβα ερασιτεχνών μπορεί να δράσει τόσο γρήγορα που καμία πολυεθνική δε μπορεί να ανταγωνιστεί. Ποια ήταν η παγίδα; Μα φυσικά τα δικαιώματα που οι ίδιοι δημιούργησαν είχαν ημερομηνία λήξης. Όταν λοιπόν άρχισαν να χάνουν τα δικαιώματα κάποιων έργων τους, μη μπορώντας να τα διαθέσουν στην αγορά, αυτά συνέχιζαν να υπάρχουν ελεύθερα στο internet. Όταν προσπάθησαν να καρπωθούν το κέρδος της νέας ζήτησης για τηλεοπτικές σειρές που αγνοούσαν τόσα χρόνια, έπεσαν πάνω στην ίδια τους τη γραφειοκρατία η οποία τους ανάγκασε να αργούν κατά ένα χρόνο να φέρουν έργα που ο χρήστης του internet μπορούσε να έχει την επόμενη μέρα. 

Στον πανικό τους εφήυραν απώλειες κερδών πολλών εκατομμυρίων ευρώ, το οποίο είναι μια παπαριά καμαρωτή, καθώς ο αριθμός προκύπτει απ' τα download, το οποίο δεν αντιπροσωπεύει την αγοραστική δύναμη αυτών που κατέβασαν. Δε σημαίνει ότι μια ταινία που κατέβηκε 1.000.000 φορές αν δεν υπήρχε το net θα αγοραζόταν και 1.000.000 φορές. Για βλάκες μας περνάτε;

Προσπαθούν να περάσουν ένα προφίλ αδικημένων αποκρύπτοντας όμως απ’ τον κόσμο ότι τα δικαιώματα των ταινιών τα αγοράζουν με ΕΠΙΔΟΤΗΣΕΙΣ!! Με απλά λόγια ΕΜΕΙΣ πληρώνουμε τις ταινίες για να τις διαχειρίζονται αυτοί και μετά μας ζητούν κι άλλα για να μας τις δείξουν!!

Σκούζουν για τους μαύρους που τους χαλούν το πάρτυ. Αγνοούν όμως επιδεικτικά ότι η πολιτική που στηρίζουν αυτοί, ανάγκασε αυτούς τους ανθρώπους να μεταναστεύσουν και τώρα τους παρουσιάζουν ως θύτες.

Μας ζητάτε χρήματα για να αγοράσουμε βιβλία. Δηλαδή στερούν από συγκεκριμένες τάξεις την πρόσβαση στη γνώση! Παράγουν software στα οποία δεν επιτρέπουν την πρόσβαση στον πηγαίο κώδικα! Αποκρύπτοντας δηλαδή την παραγόμενη γνώση απ' την κοινωνία. Η πολιτική τους είναι ταξική και απευθύνεται σε μία συγκεκριμένη τάξη. Εκμεταλλεύονται υπαλλήλους οι οποίοι δουλεύουν για να κερδίζουν τ’ αφεντικά τους. Για να μιλήσουμε με εμπορικούς όρους, κάνουν τους μεσάζοντες δημιουργώντας μια υπεραξία στο "προϊόν" (έτσι το αποκαλούν) απ' το πουθενά. Περάσανε νόμους που δεν έχουν σκοπό να προάγουν την τέχνη αλλά να προασπίσουν τα συμφέροντα τους.

Δεν είμαστε εμείς παράνομοι. Εσείς είστε δυνάστες. Όσο για την πνευματική ιδιοκτησία, ποιος είναι πηγή έμπνευσης ενός καλλιτεχνικού έργου; Δεν είναι η ίδια η κοινωνία; Είναι δυνατόν λοιπόν να της ζητάς δικαιώματα από τη στιγμή που συνέβαλε στο έργο;

Δεν αγαπάτε την τέχνη!

Δεν έχετε σχέση με την τέχνη!

Είστε ΕΜΠΟΡΟΙ!

Υ.Γ.  Όχι μόνο θα σας κλείσουμε. Θα περάσετε κι από λαϊκό δικαστήριο μετά. Και τα χρόνια που θα φάτε θα είναι ίσα με τα χρόνια που βιάζατε την τέχνη, επί τους υπαλλήλους που εκμεταλλευτήκατε!

Κατεβάστε αυτήν την ταινία.

Για τα επιχειρήματα των εταιριών-λόμπι - FAQ

Διαφημιστικά σποτ της ΕΠΟΕ προτρέπουν τον κόσμο να μην «κλέβει» τα εμπορεύματά τους καθώς θα αφήσει χιλιάδες άνεργους.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Γνωρίζετε πολύ καλά ότι αυτό είναι ένα παραμύθι, καθώς οι εταιρίες διανομής στην Ελλάδα λειτουργούν με 2-3 εργαζομένους (στην καλύτερη περίπτωση) και ο μόνος ουσιαστικά θιγόμενος απ’ αυτήν την ιστορία είναι ο έμπορος, ο οποίος δεν έπρεπε, έτσι κι αλλιώς ,να έχει εμπορικά δικαιώματα στην τέχνη. Υπάρχουν εταιρίες «Κολοσσοί» που λειτουργούν με μία γραμματέα δηλαδή μόλις 1 εργαζόμενο.

Οι εταιρίες διανομής έχουν χρυσοπληρώσει με πανάκριβα συμβόλαια τα δικαιώματα των έργων, με σκοπό να τα φέρουν στην Ελλάδα ώστε να προάγουν τον πολιτισμό.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Άλλο ένα επιχειρηματικής λογικής παραμύθι, καθώς θα έπρεπε να γνωρίζετε πως ακόμα και η διανομή επιδοτείται από το κράτος, άρα τα έργα αυτά τα έχετε πληρώσει εσείς, με ένα ποσοστό του εμπόρου. Ένα σύστημα δηλαδή σαν αυτό της κατασκευής των δρόμων και της αποπληρωμής μέσω των διοδίων.

Η κινηματογραφική βιομηχανία (που έχει και την πιο ακριβή παραγωγή) θα καταρρεύσει άρα η «πειρατεία» θα σκοτώσει την τέχνη του κινηματογράφου.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η βιομηχανία αυτή των εμπόρων παραγωγών, παραμέρισε τους καλλιτέχνες δημιουργούς και δημιούργησε τους εμπόρους δημιουργούς. Η ελεύθερη διακίνηση των καλλιτεχνικών έργων θα σκοτώσει αυτούς τους επαγγελματίες «καλλιτέχνες» και όχι τον κινηματογράφο. Ο κινηματογράφος θα αναγεννηθεί μόλις αποχωρήσει και ο τελευταίος τυχαίος που ασχολείται μαζί του.

Τα διαφυγόντα κέρδη απ’ την «πειρατεία» είναι δισεκατομμυρίων ευρώ.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Έχουν ακουστεί κατά καιρούς πολλά νούμερα. Προφανώς απευθύνονται σε ηλίθιους καθώς ο αριθμός αυτός προκύπτει απ’ το σύνολο των download τα οποία υπολογίζουν σαν υποτιθέμενες πωλήσεις. Κανείς όμως δεν θα αγόραζε όλα αυτά που κατεβάζει γιατί απλά δεν έχει να διαθέσει τόσα χρήματα. Άρα ο αριθμός που εμφανίζουν είναι φανταστικός-πλαστός.

περισσότερα... >>

Γιατί το λογισμικό δεν πρέπει να έχει ιδιοκτήτες

Η Microsoft είναι η εταιρία που κατέχει το μεγαλύτερο μερίδιο της αγοράς στον τομέα των λειτουργικών συστημάτων, καταφέρνοντας να μπει σχεδόν σε κάθε σπίτι που διαθέτει προσωπικό υπολογιστή. Ο πρόεδρος της, ο Μπιλ Γκέιτς, ήταν ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο από το 1995 ως το 2006, σύμφωνα με τον κατάλογο δισεκατομμυριούχων του περιοδικού Forbes, με πρόσφατες εκτιμήσεις να βάζουν την καθαρή αξία της περιουσίας του κοντά σε 56 δισεκατομμύρια δολάρια. Η εμπορική πολιτική της Microsoft από τα τέλη της δεκαετίας του 70΄ ήταν στα όρια της νομιμότητας. Έχει κατακριθεί ως αντιανταγωνιστική και μονοπωλιακή, και η εταιρία έχει οδηγηθεί αρκετές φορές στα δικαστήρια και καταδικαστεί για παράβαση των νόμων κατά των μονοπωλίων και των τραστ.

Σίγουρα θα έχετε συναντήσει χρήστες που εκφράζονται κατά της Microsoft ανεξάρτητα απ' τον αν χρησιμοποιούν τα προϊόντα της. Τι είναι αυτό όμως που τους κρατά δέσμιους; Πως οι ίδιοι που  βρίζουν τον Γκέιτς τον έκαναν βασιλιά, παρότι τον άκουγαν να λέει «Η ζωή δεν είναι δίκαιη - συνήθισέ το!»;

ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΑΠ' ΤΗΝ ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ MICROSOFT

Ποιες είναι όμως οι κοινωνικές επιπτώσεις αυτής της πολιτικής και γενικότερα του ιδιόκτητου-κλειστού λογισμικού; Ο Γκέιτς κατάλαβε γρήγορα πως αν θες να βγάλεις πολλά χρήματα, δε μπορείς να μείνεις στα πρώτα στάδια του καπιταλισμού, που είναι ο ανταγωνισμός, αλλά να μονοπωλήσεις την αγορά. Κι αυτό έκανε. Αγόρασε κάθε πιθανό ανταγωνιστή πριν αυτός γίνει επικίνδυνος. Δημιούργησε ένα ιδιόκτητο λογισμικό, πνευματική ιδιοκτησία της εταιρίας, το οποίο εξέδωσε σε δυαδική μορφή, αποκρύπτοντας απ' την κοινωνία την παραχθείσα γνώση, καθώς κανείς δεν μπορούσε να διαβάσει ή να τροποποιήσει τον κώδικα. Απαγόρευσε σε εταιρίες να βγάζουν drivers για άλλα λειτουργικά, ώστε να διατηρήσει τον έλεγχο της αγοράς. Υποχρέωσε τους κατασκευαστές PC να πουλούν τα προϊόντα τους με προεγκατεστημένα τα windows, αναγκάζοντας τους χρήστες που δεν επιθυμούσαν το συγκεκριμένο λειτουργικό να το πληρώσουν ακόμα κι αν δεν το χρησιμοποιήσουν.

ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΛΟΓΙΣΜΙΚΟ - Η ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ

Ο Richard Stallman είναι ο ιδρυτής του κινήματος ελεύθερου λογισμικού. Εφηύρε την έννοια του copyleft για να προστατεύσει τα ιδανικά αυτού του κινήματος, και διαφύλαξε αυτή την έννοια στην ευρέως χρησιμοποιούμενη GPL (General Public License) για το λογισμικό. (Η πηγή εσόδων του είναι η πληρωμή από τις μισές διαλέξεις στις οποίες καλείται να μιλήσει.)

Το Ελεύθερο λογισμικό παρέχει στους χρήστες την ελευθερία να εκτελούν, αντιγράφουν, διανέμουν, μελετούν, τροποποιούν και βελτιώνουν το Ελεύθερο λογισμικό. Σύμφωνα με τον Stallman, τέσσερις είναι οι βασικές ελευθερίες για το λογισμικό:

1. Η ελευθερία να εκτελείτε το πρόγραμμα για οποιονδήποτε σκοπό.
2. Η ελευθερία να μελετάτε τον τρόπο λειτουργίας του προγράμματος και να το προσαρμόζετε στις ανάγκες σας. (Η πρόσβαση στον πηγαίο κώδικα είναι προϋπόθεση για να ισχύει κάτι τέτοιο.)
3. Η ελευθερία να αναδιανέμετε αντίγραφα του προγράμματος ώστε να βοηθάτε το συνάνθρωπο σας.
4. Η ελευθερία να βελτιώνετε το πρόγραμμα και να δημοσιεύετε τις βελτιώσεις που έχετε κάνει στο ευρύ κοινό, ώστε να επωφεληθεί ολόκληρη η κοινότητα. (Η πρόσβαση στον πηγαίο κώδικα είναι επίσης προϋπόθεση για να ισχύει κάτι τέτοιο.)

Σας φαίνονται αρκετά προφανή όλα αυτά; Απλά δείτε τι ισχύει στα λογισμικά κλειστού κώδικα; Τίποτα! Ούτε καν το πρώτο.

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΛΟΓΙΣΜΙΚΟ ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΧΕΙ ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ

Το σύστημα των δικαιωμάτων δημιουργών, δίνει στα προγράμματα λογισμικού ιδιοκτήτες, οι περισσότεροι των οποίων σκοπεύουν να παρακρατήσουν τις πιθανές, ευεργετικές δυνατότητες του λογισμικού, μακριά από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Οι ιδιοκτήτες αυτοί προπαγανδίζουν πως είναι λάθος να παρακούσετε τις εντολές τους, βοηθώντας τον συνάνθρωπο σας, δίνοντας κίνητρα στους χαφιέδες να καταδώσουν όσους το κάνουν, ώστε με τη βοήθεια της αστυνομίας να τους συλλάβουν. Χρησιμοποιούν δυσφημιστικές εκφράσεις όπως «πειρατεία» και «κλοπή», και ιδιαίτερες ορολογίες όπως «πνευματικά δικαιώματα» και «οικονομική απώλεια» ώστε να συστήσουν στο κοινό, έναν συγκεκριμένο τρόπο σκέψεως, μια απλουστευμένη αναλογία μεταξύ προγραμμάτων και υλικών αντικειμένων. Ποια είναι όμως η διαφορά των προγραμμάτων με τα υλικά αντικείμενα. Ο Stallman δίνει ένα ωραίο παράδειγμα. «Όταν μαγειρεύω μακαρόνια, πράγματι ενίσταμαι εάν κάποιος άλλος τα φάει, διότι τότε δε μπορώ να τα φάω εγώ. Η πράξη του με ζημιώνει, όσο κάνει καλό σε αυτόν, αν υποθέταμε ότι μόνο ένας μπορεί να φάει τη μακαρονάδα. To να τροποποιήσετε ένα πρόγραμμα που έγραψα εγώ, δίνοντας ένα αντίγραφο σε έναν φίλο σας, επηρεάζει εσάς και τον φίλο σας και κατα συνέπεια όλη την κοινότητα.  Δεν θα έπρεπε να έχω τη δύναμη να σας επιβάλλω να μην το κάνετε. Κανένας δεν θα έπρεπε να την έχει. Απ' την άλλη ο αρχικός σκοπός των δικαιωμάτων των δημιουργών ήταν να προάγει την πρόοδο, όχι να ανταμείψει τους συγγραφείς.»

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Το internet υπήρξε ίσως το μόνο μέσο που δεν κατάφερε να ελέγξει η πλουτοκρατία, κυρίως λόγω της ραγδαίας του ανάπτυξης. Το internet ωθήθηκε απ' τον ίδιο τον κόσμο, που για πρώτη φορά πήρε την εξουσία ενός μέσου και το μετέτρεψε σε μια παγκόσμια κολεκτίβα. Μια κοινότητα που συνεργάζεται για το καλό της ίδιας της κοινότητας και όχι για το κέρδος. Σήμερα, που είναι διαθέσιμα πολλά ελεύθερα λειτουργικά συστήματα, χάρις τη συνεργασία της κοινότητας μέσω του internet, η δικαιολογία χρησιμοποίησης ιδιόκτητου λογισμικού, λόγω της έλλειψης εναλλακτικών επιλογών, δεν είναι πλέον βάσιμη. Το όφελος της κοινωνίας είναι απ' το ελεύθερο λογισμικό είναι, εκτός των άλλων, ότι η γνώση που παράγεται είναι διαθέσιμη στο κοινό.

Τμήματα του κειμένου έχουν παρθεί απ' το www.gnu.org στο οποίο μπορείτε να βρείτε περισσότερες πληροφορίες για το θέμα.

περισσότερα... >>

Big Brother State

Το Big Brother State είναι ένα εκπαιδευτικό φιλμάκι του 2007 που ασχολείται με την κατασταλτική νομοθεσία που πήραν κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο με το πρόσχημα της ελευθερίας και εθνικής ασφάλειας.

Αυτοί οι νόμοι προφανώς στοχεύουν στο να αποκτούν τα κράτη όλο και περισσότερο έλεγχο πάνω στους πολίτες τους,εις βάρος της ιδιωτικότητας και της ελευθερίας μας.

Η αξία του φιλμ δεν περιορίζεται μόνο στην εύστοχη ανάδειξη του υπαρκτού αυτού προβλήματος μέσα σε λίγα λεπτά αλλά και στην ιδιαίτερη αισθητική που το χαρακτηρίζει.
 (Αν δεν εμφανίζονται οι υπότιτλοι πατήστε cc)

περισσότερα... >>

Δεύτερο Όχι των Ισλανδών

Απρίλιος 2011: Δεύτερο ΟΧΙ των Ισλανδών μετά από ένα χρόνο. Στο τελευταίο δημοψήφισμα 58% των συμμετεχόντων αρνούνται να πληρώσουν χρέη που δεν δημιούργησαν οι ίδιοι και τα φορτώθηκαν εξαιτίας της κυβερνητικής πολιτικής. Παρόλο που αυτή τη φορά οι πολίτες έφτασαν στις κάλπες με την απειλή της μη ένταξης τους στην ΕΕ (μάλλον απειλή για την ισλανδική κυβέρνηση και ευχή για τον λαό αφού πάνω από το 60% αντιτίθεται σε όποια σενάρια ένταξης) αλλά και με καλύτερους όρους αποπληρωμής (χαμηλότερο επιτόκιο από 5,5 σε 3,3% και χρόνος εξόφλησης από 8 σε 30 χρόνια) απέδειξαν για μια ακόμη φορά πως δεν είναι διατεθειμένοι να ξεχρεώσουν κανέναν ξένο επενδυτή για το ρίσκο της δικής τους και αυτόβουλης επένδυσης. Μετά την δεύτερη άρνηση λοιπόν και δεδομένης της στάσης τόσο της Βρετανίας όσο και της Ολλανδίας, το θέμα θα συνεχιστεί στα διεθνή δικαστήρια. Aπογοητευμένη από το αποτέλεσμα δήλωσε η πρωθυπουργός της χώρας Γιοχάνα Σιγουρνταντοτίρ. “Έγινε η χειρότερη επιλογή. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θα χωρίσει τη χώρα στα δύο” δήλωσε.

Ένα μικρό χρονικό της ισλανδικής κρίσης.

Οκτώβριος 2008: Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση φτάνει στην Ισλανδία και τρεις από τις μεγαλύτερες τράπεζες της χώρας καταρρέουν· ανάμεσά τους και η ηλεκτρονική τράπεζα Icesave θυγατρική της Landsbanki. Μεταξύ όσων έχασαν χρήματα από την κατάρρευση του ισλανδικού τραπεζικού συστήματος υπήρξαν Βρετανοί και Ολλανδοί επενδυτές με καταθέσεις δισεκατομμυρίων οι οποίοι τελικά αποζημιώθηκαν από τις κυβερνήσεις των χωρών τους. Η ισλανδική κυβέρνηση κρατικοποίησε το χρέος των ιδιωτικών αυτών επιχειρήσεων ή αλλιώς τράπεζες και κατέφυγε στο δανεισμό από το ΔΝΤ για να εξοφλήσει τις κυβερνήσεις των ξένων επενδυτών. Εντούτοις ο πρόεδρος της Ισλανδίας παρά την οριακή φήφιση σχετικού νόμου αποπληρωμής κάτω από την πίεση των Ισλανδών αναγκάστηκε να προσφύγει σε δημοφήφισμα.

Μάρτιος 2010: Με ποσοστό 93,2% ο ισλανδικός λαός απέρριψε τους όρους διαπραγμάτευσης για την αποπληρωμή του χρέους της Icesave σε Βρετανία και Ολλανδία που θα επιβάρυνε τους ίδιους με το ποσό των 100 ευρώ μηνιαίως για τουλάχιστον 8 χρόνια. Με το ΟΧΙ αυτό αντέδρασαν σε κάθε προσπάθεια δικης τους επιβάρυνσης για την αποπληρωμή χρεών ιδιωτών που κρατικοποιήθηκαν χωρίς την συναίνεση τους.

 Αποδείχτηκε πως οι Ισλανδοί δεν παγιδεύτηκαν στις οικονομικές απειλές.

περισσότερα... >>

Μαζική συγκέντρωση «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ»: Σάββατο 9 Απρίλη, ώρα 1 μ.μ., Σύνταγμα

Συντονισμός Επιτροπών – Πρωτοβουλιών Κατοίκων και Ανοιχτών Συνελεύσεων

Δελτίο Τύπου

 

Το Σάββατο 9 Απρίλη, ώρα 1 μ.μ. στο Σύνταγμα, ο Συντονισμός Επιτροπών-Πρωτοβουλιών Κατοίκων και Ανοιχτών Συνελεύσεων απαντά συλλογικά στα χαράτσια της κυβέρνησης στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς: «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ».

Θα ξεκινήσουμε από τη γειτονιά μας η κάθε επιτροπή, ακυρώνοντας τα ακυρωτικά στα λεωφορεία, θα συνεχίσουμε στα αντίστοιχα μετρό, θα συναντηθούμε σε προσυγκεντρώσεις, στις 12 το μεσημέρι, στα Προπύλαια, το Μοναστηράκι και τον Ευαγγελισμό, και θα καταλήξουμε πανηγυρικά, στη 1 μ.μ., στο Σύνταγμα.

Εκεί, σχεδιάζουμε να ξεδώσουμε κόντρα στη μιζέρια και τη μαυρίλα του μνημονίου, ακούγοντας μουσική, «φωνάζοντας» με βουβουζέλες, κάνοντας διάφορα χάπενινγκ, με πολύχρωμους τρόπους που θα διατυμπανίζουν ότι η πολιτική ανυπακοή του «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ» είναι πολύ διδακτική για τα επερχόμενα ζητήματα που θα παλέψουμε – και ότι η συλλογική αντίσταση, που ξεκίνησε, θα οργανωθεί σε κάθε γειτονιά και εργατικό χώρο.

Συνειδητή επιθυμία μας και υπόσχεση είναι να μην αφήσουμε κανέναν εργαζόμενο, άνεργο, νεολαίο μόνο του απέναντι στα αρπακτικά των «αγορών». Καλούμε οποιονδήποτε άνθρωπο θέλει να ενώσει τη φωνή του με τη δική μας, να έρθει να μας βρει στις γειτονιές μας ή στο Σύνταγμα.

Τα ραντεβού ανά περιοχή θα δημοσιεύονται καθημερινά στο blog μας:http://katoikoi.blogspot.com/

περισσότερα... >>

Κερατέα: Η μεγάλη στρατιωτική παρέλαση 04.04.2011

περισσότερα... >>

Η ακροδεξιά και το φαινόμενο Καρατζαφέρης

Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση στο φαινόμενο Καρατζαφέρης και ακροδεξιά από τους Θ.Καλαμούκη και Δ.Ψαρρά στη ραδιοφωνική Ελληνοφρένεια.










Κατεβάστε την εκπομπή εδώ.

περισσότερα... >>

Αποδοκιμάστηκε η Κατσέλη στο Ηράκλειο Κρήτης

   
Ο λόγος της παρουσίας μου εδώ, είναι να συζητήσουμε συγκεκριμένα προγράμματα για την στήριξη της εργασίας.
Αυτά είπε η Υπουργός Εργασίας σε μέλη του Εργατικού Κέντρου Ηρακλείου που κατάφεραν τελικά να μπουν στην αίθουσα του Επιμελητηρίου. Με ποιούς συζητά η κυρία Κατσέλη το μέλλον της εργασίας; Σίγουρα όχι με τους άμεσα ενδιαφερόμενους που είναι μόνιμα αποκλεισμένοι από τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων.

περισσότερα... >>

Μην φορτώνετε στα παιδιά σας, χρέη για μια ζωή

περισσότερα... >>

Ο Καθεδρικός και το Παζάρι

The Cathedral and the Bazaar
by Eric S. Raymond

Το Linux είναι ανατρεπτικό. Ποιος θα σκεφτόταν, ακόμη και πριν από πέντε χρόνια , ότι ένα λειτουργικό σύστημα παγκόσμιας εμβέλειας θα φτιαχνόταν, ως δια μαγείας, από τμηματικά hacking που έκαναν χιλιάδες προγραμματιστές σκορπισμένοι σ' όλο τον πλανήτη, ενωμένοι μόνο με τα αδύναμα νήματα του Internet;

Κανείς, βέβαια. Την ώρα που μάθαινα για το Linux στις αρχές του 1993, ασχολούμουνα ήδη με το Unix και τον προγραμματισμό ανοιχτού κώδικα [open source] επί δέκα χρόνια. Ήμουν από τους πρώτους διανεμητές της GNU στα μέσα της δεκαετίας του '80. Είχα κατασκευάσει και διαθέσει έναν σεβαστό αριθμό λογισμικού ανοιχτού κώδικα στο δίκτυο, αναπτύσσοντας ή συναναπτύσσοντας πολλά προγράμματα (nethack, Emacs VC και GUD modes, xlife και άλλα) που παραμένουν σε ευρεία χρήση έως σήμερα. Νόμιζα πως ήξερα πώς είχαν γίνει όλ' αυτά.

Το Linux ανέτρεψε πολλά απ' αυτά που νόμισα ότι ήξερα. Υποστήριζα το "Ευαγγέλιο" των μικρών εργαλείων του Unix, την γρήγορη ανάπτυξη πρωτοτύπων και τον εξελικτικό προγραμματισμό [evolutionary programming] για χρόνια. Πίστευα, όμως, ότι υπάρχει μια συγκεκριμένη κρίσιμη πολυπλοκότητα πάνω από την οποία απαιτούνταν μια περισσότερο κεντρική, απριόρι προσέγγιση. Πίστευα ότι το πιο σημαντικό λογισμικό (λειτουργικά συστήματα και πραγματικά μεγάλα εργαλεία όπως το Emacs) έπρεπε να χτιστούν σαν καθεδρικοί ναοί, προσεχτικά φτιαγμένοι από μεμονωμένους ειδικούς [wizards] ή μικρές ομάδες από "μάγους" [magicians] που να δουλεύουν σε απόλυτη απομόνωση και χωρίς να δημοσιεύονται οι beta πριν την ώρα τους.

Το στυλ προγραμματισμού του Linus Torvalds- πρώιμες και ανά μικρά διαστήματα εκδόσεις λογισμικού, μεταβιβάσεις του κάθε τι, ανοχή στο ζήτημα της ετερογενούς μεγάλης ανάμειξης - ήταν μεγάλη έκπληξη. Δεν έμοιαζε με θρησκευτικό καθεδρικό ναό - η κοινότητα του Linux έμοιαζε περισσότερο με ένα μεγάλο φλύαρο παζάρι διαφορετικών πρακτικών και προσεγγίσεων (που συμβολίζονται με αρχειοθήκες λογισμικού για Linux, στα οποία μπορεί να συνεισφέρει ο καθένας) από το οποίο ένα συνεπές και σταθερό σύστημα μπορούσε να φτιαχτεί μόνο μετά από μια ακολουθία θαυμάτων.

Το γεγονός ότι αυτό το παζάρι έδειχνε να δουλεύει και να δουλεύει καλά, ήταν ένα ξεκάθαρο σοκ. Καθώς ο καιρός περνούσε κι εγώ μάθαινα, δούλευα σκληρά όχι μόνο σε συγκεκριμένα projects, αλλά και προσπαθώντας να καταλάβω γιατί ο κόσμος του Linux όχι μόνο δεν έπεφτε σε σύγχυση αλλά έδειχνε να δυναμώνει συνεχώς, με μια ταχύτητα που δεν την φαντάζονταν οι αρχιτέκτονες καθεδρικών ναών.

Eric S. Raymond

1. Κανένα πρόβλημα δεν πρέπει να λύνεται δύο φορές.
Ένα σημαντικό γνώρισμα των σπουδαίων προγραμματιστών είναι η εγγενής τους τεμπελιά. Ξέρουν ότι χρειάζεται ένα πρόγραμμα όχι για να περνάνε οι χρήστες την ώρα τους αλλά για να έχουν κάποια αποτελέσματα και ότι είναι σχεδόν πάντα ευκολότερο να ξεκινάς από μια μερική λύση από το να ξεκινάς από το μηδέν.

Ο Linus Torvalds, για παράδειγμα, δεν έγραψε το Linux απ' την αρχή. Αντίθετα, ξεκίνησε να ξαναχρησιμοποιεί κώδικα και ιδέες απ' το Minix, ένα μικρό Unix-οϊδές λειτουργικό για μηχανές 386. Τελικά, ο κώδικας Minix απομακρύνθηκε ή ξαναγράφτηκε εντελώς--όσο, όμως, ήταν εκεί λειτουργούσε σαν η σκάλα για το βρέφος που, τελικά, έγινε το Linux.

Η παράδοση ελεύθερου κώδικα του Unix ήταν πάντα φιλική προς την επαναχρησιμοποίηση κώδικα (γι' αυτό τον λόγο το GNU project επέλεξε το Unix σαν βασικό λειτουργικό, παρά τις σοβαρές επιφυλάξεις για το ίδιο το λειτουργικό). Η κοινότητα του Linux ώθησε αυτή την παράδοση σχεδόν στα τεχνολογικά της όρια. Προσφέρει σε όλους terabytes ελεύθερου κώδικα. Έτσι, το να αφιερώνεις λίγο χρόνο για να βρεις την κατάλληλη εφαρμογή κάποιου άλλου είναι περισσότερο πιθανό να δώσει θετικά αποτελέσματα στον κόσμο του Linux, παρά οπουδήποτε αλλού.

2. Η Σπουδαιότητα του να Έχεις Χρήστες.
Μια άλλη δύναμη της παράδοσης του Unix, που το Linux ωθεί στα όριά της, είναι ότι πολλοί χρήστες είναι επίσης και hackers. Επειδή ο πηγαίος κώδικας είναι ελεύθερος, μπορούν να γίνουν αποτελεσματικοί hackers. Κάτι τέτοιο μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά χρήσιμο για την μείωση του χρόνου αποσφαλμάτωσης [debugging]. Με λίγη ενθάρρυνση, οι χρήστες θα διαγνώσουν προβλήματα, θα προτείνουν διορθώσεις και θα βοηθήσουν στην βελτίωση του κώδικα, πολύ πιο γρήγορα από το να το κάνατε μόνοι σας χωρίς βοήθεια.

Η αντιμετώπιση των χρηστών σαν συνεργάτες προγραμματιστές είναι ο λιγότερο επικίνδυνος δρόμος προς την γρήγορη βελτίωση του κώδικα και την αποτελεσματική αποσφαλμάτωση.

Νομίζω ότι το πιο έξυπνο και αποτελεσματικό κατόρθωμα [hack] του Linus, δεν ήταν η κατασκευή του ίδιου του πυρήνα του Linux αλλά, μάλλον, η εφεύρεση του μοντέλου ανάπτυξης Linux. Όταν, παρουσία του, εξέφρασα αυτή την άποψη εκείνος χαμογέλασε και σιγανά επανέλαβε κάτι που συχνά έλεγε: "Βασικά, είμαι πολύ τεμπέλης άνθρωπος που του αρέσει να του αναγνωρίζουν πράγματα που άλλοι άνθρωποι έκαναν". Τεμπέλης σαν γάτος. Ή, όπως θα έλεγε ο Robert Heinlein, πολύ τεμπέλης για να αποτύχει.

3. Εκδόσεις Νωρίς, Εκδόσεις Συχνά.
Οι πρώιμες και ανά μικρά χρονικά διαστήματα εκδόσεις είναι κρίσιμο μέρος του μοντέλου ανάπτυξης του Linux. Οι περισσότεροι προγραμματιστές (συμπεριλαμβανόμενου και εμένα) πίστευαν ότι αυτό είναι μια κακή πολιτική για μεγαλύτερα από τα τετριμμένα projects, επειδή οι πρώιμες εκδόσεις είναι σχεδόν εξ ορισμού γεμάτες bugs και το μόνο που δεν επιθυμείς είναι να εξαντλείς την υπομονή των χρηστών.

Αυτή η άποψη ενίσχυε την γενική αποδοχή ενός "καθεδρικού" είδους ανάπτυξης. Αν ο κύριος στόχος είναι να συναντούν οι χρήστες όσο το δυνατόν λιγότερα bugs, τότε γιατί να εκδίδεις μια φορά κάθε έξι μήνες (ή και λιγότερο συχνά) και μετά να δουλεύεις σκληρά για να απαλλαχθείς απ' τα bugs; Ο πυρήνας του Emacs C φτιάχτηκε μ' αυτό τον τρόπο. Ενώ αντίθετα, η βιβλιοθήκη Lisp, όχι. Αυτό συνέβη επειδή υπήρχαν ενεργά αρχεία Lisp έξω απ' τον έλεγχο του FSF, στα οποία μπορούσε κανείς να ανατρέξει για να βρει νέες εκδόσεις του κώδικα, ανεξάρτητα απ' τους κύκλους εκδόσεων του Emacs.

Linus Torvalds

4. Ο Νόμος του Linus.

Ο Linus αντιμετώπιζε τους χρήστες του σαν συν-προγραμματιστές με τον καλύτερο δυνατό τρόπο: Εκδόσεις νωρίς, εκδόσεις συχνά και άκου τους χρήστες σου.

Η καινοτομία του Linus δεν ήταν τόσο αυτό (κάτι τέτοιο συνέβαινε για πολύ καιρό στον κόσμο του Unix), αλλά η κλιμάκωσή του σε βαθμό που πλησίαζε την περιπλοκότητα της προς ανάπτυξη εφαρμογής. Εκείνη τη χρονιά (περί το 1992) δεν του ήταν άγνωστη η τακτική να εκδίδει νέο πυρήνα κάθε μέρα! Αυτή η προσπάθεια πέτυχε επειδή ανέπτυσσε την βάση των συν-προγραμματιστών του και χρησιμοποιούσε την δύναμη του Internet για συνεργασία πιο καλά από κάθε άλλον.

Ο Linus ήταν ένας πολύ καλός hacker (πόσοι από εμάς θα κατασκεύαζαν έναν παραγωγικά ποιοτικό πυρήνα λειτουργικού συστήματος;). Όμως το Linux δεν ήταν κανένα τρομερό άλμα προς τα εμπρός. Ο Linus δεν είναι (ή όχι ακόμα) καμιά ιδιοφυΐα στο να σχεδιάζει όπως, ας πούμε, ο Richard Stallman ή ο James Gosling (NeWS και Java). Εμένα μου φαίνεται ότι ο Linus είναι ένας ευφυής προγραμματιστής, με μια έκτη αίσθηση να αποφεύγει τα bugs και προγραμματιστικά αδιέξοδα και εύκολα βρίσκει το πιο σύντομο δρόμο απ' το σημείο Α προς το σημείο Β. Πραγματικά, ολόκληρος ο σχεδιασμός του Linux αποπνέει αυτή την ποιότητα και αντανακλά την ουσιαστικά συντηρητική και απλοϊκή προσέγγιση του Linus.

Αν, λοιπόν, οι γρήγορες εκδόσεις και η πλήρης χρήση του Internet δεν ήταν τυχαία γεγονότα αλλά ολοκληρωμένα μέρη της διορατικότητας του Linus, ποια ήταν η πρωτοτυπία του;
Για να το πω απλά, η ερώτηση απαντάται μόνη της. Επειδή ο Linus κρατούσε τους hackers/χρήστες συνεχώς σε υπερένταση, ήθελε να τους ανταμείψει μέσω των συχνών ανανεώσεων (σχεδόν κάθε μέρα) του project.

Δεδομένης μια μεγάλης βάσης δοκιμαστών beta και συν-προγραμματιστών, σχεδόν κάθε πρόβλημα γρήγορα θα εντοπισθεί κι ένα fix θα κάνει την εμφάνισή του. Ή , λιγότερο τυπικά, "έχοντας αρκετά μάτια, όλα τα bugs είναι ρηχά". Το άλλαξα σε: "Ο Νόμος του Linus".

Η αρχική μου σκέψη ήταν ότι, κάθε πρόβλημα "θα γίνει φανερό σε κάποιον". Ο Linus απάντησε λέγοντας ότι, το πρόσωπο που καταλαβαίνει και διορθώνει το πρόβλημα δεν είναι αναγκαία ή συνήθως το πρόσωπο που πρώτο το ανακαλύπτει. "Κάποιος βρίσκει ένα πρόβλημα", λέει, "και κάποιος άλλος το λύνει. Και η ανακάλυψη του προβλήματος είναι η μεγαλύτερη πρόκληση". Το ζήτημα, όμως, ήταν ότι και τα δύο έτειναν να γίνονται ταχύτατα.

Εδώ, πιστεύω, ότι βρίσκεται η κεντρική διαφορά που υπογραμμίζει τα δύο στυλ προγραμματισμού, το καθεδρικό και το στυλ παζαριού. Από την άποψη του καθεδρικού προγραμματιστή, τα bugs και τα άλλα προβλήματα προγραμματισμού είναι απρόβλεπτα, ύπουλα και βαθιά φαινόμενα. Χρειάζονται μήνες λεπτομερούς εξέτασης από μερικούς αφοσιωμένους ανθρώπους για να κατασκευάσουν έμπιστο κώδικα. Γι' αυτό και τα μεγάλα διαλείμματα μεταξύ των εκδόσεων και η αναπόφευκτη απογοήτευση όταν οι εκδόσεις αυτές, που τόσο καιρό περιμένεις, δεν είναι τέλειες.

Απ' την άποψη του σε "στυλ παζαριού" προγραμματισμού, τα bugs είναι γενικά επιπόλαια φαινόμενα ή, τουλάχιστον, καταλήγουν να γίνουν επιπόλαια όταν εκτίθενται σε χίλιους ανυπόμονους συν-προγραμματιστές που μελετούν κάθε νέα έκδοση. Έτσι, κάνεις συχνές εκδόσεις για να κερδίσεις περισσότερες διορθώσεις και σαν δευτερεύον κέρδος, έχεις λιγότερα να χάσεις αν παρουσιαστεί κάποια περιστασιακή τσαπατσουλιά.

Αν ο "Νόμος του Linus" είναι εσφαλμένος, τότε κάθε σύστημα που είναι τόσο περίπλοκο όσο ο πυρήνας του Linux, που "μαστορεύεται " από τόσα χέρια, θα έπρεπε να καταρρέει κάτω από το βάρος των απρόβλεπτων κακών αλληλεπιδράσεων και καλά κρυμμένων bugs. Αν, από την άλλη είναι σωστός, εξηγεί ικανοποιητικά την σχετική απουσία bugs από το Linux.

Οι κοινωνιολόγοι πριν από χρόνια ανακάλυψαν ότι η μέση γνώμη ενός συνόλου ισοδύναμα ειδικών (ή ισοδύναμα ανίδεων) παρατηρητών είναι περισσότερο αξιόπιστη από εκείνη ενός μοναδικού τυχαία επιλεγμένου παρατηρητή. Αυτό αποκαλείται "Φαινόμενο των Δελφών".

Φαίνεται ότι, αυτό που απέδειξε ο Linus είναι ότι το φαινόμενο αυτό βρίσκει εφαρμογή στην απομάκρυνση των bugs από ένα λειτουργικό σύστημα - ότι το Φαινόμενο των Δελφών μπορεί να ελέγξει την προγραμματιστική πολυπλοκότητα, ακόμη και στο επίπεδο πολυπλοκότητας ενός πυρήνα λειτουργικού συστήματος.

Ο Brooks έκανε μια παρατήρηση σχετικά με εκείνη του Jeff: "Το συνολικό κόστος συντήρησης ενός ευρέως χρησιμοποιούμενου προγράμματος είναι, τυπικά, το 40% ή και περισσότερο του κόστους κατασκευής του. Αυτό το κόστος επηρεάζεται πολύ από τον αριθμό των χρηστών. Περισσότεροι χρήστες βρίσκουν περισσότερα bugs".

Περισσότεροι χρήστες βρίσκουν περισσότερα bugs, επειδή η προσθήκη περισσότερων χρηστών προσθέτει περισσότερους διαφορετικούς τρόπους δοκιμών του προγράμματος. Αυτό το φαινόμενο ενισχύεται όταν οι χρήστες είναι συν-προγραμματιστές. Κάθε προγραμματιστής προσεγγίζει το πρόβλημα με ελαφρά διαφορετικά αντιληπτικά κι αναλυτικά εργαλεία, από διαφορετική γωνιά, σε σύγκριση με άλλους. Το "Φαινόμενο των Δελφών" φαίνεται να έχει ισχύ ακριβώς εξαιτίας αυτής της ποικιλίας. Στο πλαίσιο της κατάργησης των bugs η ποικιλία αυτή τείνει επίσης να μειώσει τον διπλασιασμό της προσπάθειας.

5. Το Κοινωνικό Πλαίσιο του Λογισμικού Ανοιχτού Κώδικα

Στο βιβλίο του "The Mythical Man-Month" ο Fred Brooks παρατηρεί ότι, ο χρόνος του προγραμματιστή δεν είναι ανταλλάξιμος. Η προσθήκη προγραμματιστών σ' ένα καθυστερημένο project λογισμικού το καθυστερεί περισσότερο. Ισχυρίζεται ότι, το κόστος της πολυπλοκότητας και της επικοινωνίας ενός project αυξάνονται γεωμετρικά, ενώ η εργασία που ολοκληρώνεται αυξάνεται αριθμητικά. Αυτή η άποψη έγινε γνωστή σαν "ο Νόμος του Brooks" και αναγνωρίζεται από πολλούς σαν κάτι τελείως πασιφανές. Αλλά αν ο Νόμος του Brooks απέδιδε την όλη εικόνα το Linux θα ήταν αδύνατο να υπάρξει.

Το κλασικό κείμενο "Η Ψυχολογία του Προγραμματισμού με Ηλεκτρονικό Υπολογιστή", του Gerald Weinberg, μας δίνει μια ζωτική διόρθωση της άποψης του Brooks. Στην συζήτησή του για τον "χωρίς εγωισμό" προγραμματισμό ο Weinberg παρατηρεί ότι, σε εργασίες που προγραμματιστές δεν απαιτούν "εδαφικά δικαιώματα" για τον κώδικα τους και ενθαρρύνουν άλλους ανθρώπους να αναζητήσουν bugs και πιθανές βελτιώσεις, η βελτίωση συμβαίνει δραματικά γρηγορότερα από οπουδήποτε αλλού.

Οι επιλογές ορολογίας που έκανε ο Weinberg ίσως εμποδίζουν την ανάλυσή του να κερδίσει την αποδοχή που της αξίζει. Κάποιος θα χαμογελούσε στον χαρακτηρισμό των hackers του Internet σαν "χωρίς εγωισμό". Αλλά πιστεύω ότι οι ισχυρισμοί του μοιάζουν σήμερα περισσότερο επιβλητικοί από ποτέ.

Η ιστορία του Unix θα έπρεπε να μας έχει προετοιμάσει για ό,τι μαθαίνουμε απ' το Linux (και για ότι έχω εγώ διαπιστώσει, πειραματικά και σε μικρότερη κλίμακα όταν σκόπιμα αντέγραψα τις μεθόδους του Linus). Ότι, δηλαδή, ενώ η σύνταξη κώδικα παραμένει μια ουσιωδώς μοναχική δραστηριότητα, οι πραγματικά καλές προγραμματιστικές εργασίες προέρχονται όταν χρησιμοποιείται η προσοχή και η διανοητική δύναμη της ομάδας. Ο προγραμματιστής που χρησιμοποιεί το μυαλό του μόνος ή μόνη σ' ένα κλειστό project θα μείνει πίσω απ' τον προγραμματιστή που ξέρει πώς να δημιουργήσει ένα ανοιχτό, εξελικτικό πλαίσιο στο οποίο ο εντοπισμός των bugs και η επίτευξη βελτιώσεων καταφέρονται από εκατοντάδες ανθρώπων.

Όμως, ο παραδοσιακός κόσμος του Unix εμποδίστηκε στην προσπάθειά του να ωθήσει αυτή την προσέγγιση στην τελική της φάση από πολλούς παράγοντες. Τέτοιοι ήταν οι νομικοί περιορισμοί διαφόρων αδειών χρήσης πνευματικών δικαιωμάτων, επαγγελματικά μυστικά και τα εμπορικά συμφέροντα. Ένας άλλος ήταν ότι το Internet δεν ήταν ακόμη αρκετά καλό.

Το Linux ήταν το πρώτο project που έκανε συνειδητές και επιτυχείς τις προσπάθειες να αξιοποιηθεί ολόκληρος ο κόσμος σαν η δική του δεξαμενή ταλέντων. Δεν νομίζω ότι είναι σύμπτωση ότι η γόνιμη περίοδος του Linux εμφανίζεται την ίδια περίοδο με εκείνη της γέννησης του Παγκόσμιου Ιστού (World Wide Web-WWW) και ότι το Linux εγκατέλειψε την παιδική του ηλικία κατά την περίοδο 1993-1994 κατά την οποία απογειώθηκε η βιομηχανία Παροχέων Υπηρεσιών Internet (ISP) και της έκρηξης του μεγάλου ρεύματος ενδιαφέροντος για το Internet. Ο Linus ήταν ο πρώτος άνθρωπος που έμαθε πώς να παίζει με τους νέους κανόνες που δημιουργούσε το Internet.

Οι σχέσεις μεταξύ των μελών της κοινότητας δε μπορούν να βασίζονται σε σχέσεις εξουσίας-ακόμη κι αν μπορούσαν, η εξαναγκαστική εξουσία δεν μπορεί να επιφέρει τα επιθυμιτά αποτελέσματα.  Ο Weinberg παραθέτει την αυτοβιογραφία του Πιοτρ Αλεξέιεβιτς Κροπότκιν, Ρώσου αναρχικού του 19ου αιώνα, "Οι αναμνήσεις ενός Επαναστάτη".

"Έχοντας ανατραφεί από μια οικογένεια που είχε στην ιδιοκτησία της δουλοπάροικους ξεκίνησα την ζωή μου, όπως όλοι οι νέοι της εποχής μου, με πίστη μεγάλη στην αναγκαιότητα του να διατάζεις, να μαλώνεις, και να τιμωρείς. Αλλά όταν, αρκετά νωρίς, έπρεπε να διοικήσω μεγάλες επιχειρήσεις, να συσχετιστώ με [ελεύθερους] ανθρώπους, και όταν το παραμικρό λάθος μπορούσε να οδηγήσει σε οδυνηρές επιπτώσεις, άρχισα να εκτιμώ την διαφορά μεταξύ της δράσης βάσει των αρχών της εντολής και της πειθαρχίας και της δράσης βάσει της αρχής της κοινής κατανόησης. Οι πρώτες εφαρμόζονται θαυμάσια σε μια στρατιωτική παρέλαση, αλλά δεν αξίζουν τίποτα στην πραγματική ζωή όπου ο στόχος μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τη σκληρή προσπάθεια πολλών συγκλινουσών θελήσεων"

Η "σκληρή προσπάθεια πολλών συγκλινουσών θελήσεων" είναι ακριβώς αυτό που απαιτεί το project του Linux-και η "αρχή της διαταγής" είναι αδύνατον να εφαρμοστεί μεταξύ εθελοντών, μέσα στον αναρχικό παράδεισο που λέγεται Internet. Για να λειτουργήσουν και να συναγωνιστούν αποτελεσματικά, οι προγραμματιστές που θέλουν να ηγηθούν ενός συνεργατικού project πρέπει να μάθουν να στρατολογούν και να ενεργοποιούν αποτελεσματικές ομάδες προγραμματιστών με τον τρόπο που προτείνει η "αρχή της κατανόησης" του Κροπότκιν. Πρέπει να μάθουν να χρησιμοποιούν τον Νόμο του Linus.

Κανένας προγραμματιστής κλειστού κώδικα δε μπορεί να συγκεντρώσει όλα αυτά τα ταλέντα που η κοινότητα του Linux μπορεί να απασχολήσει για την επίλυση κάποιου προβλήματος.

Ίσως, στο τέλος, η κουλτούρα του ανοιχτού κώδικα θριαμβεύσει όχι επειδή η συνεργασία είναι ηθικώς ορθή ή η "φραγή" του λογισμικού είναι ηθικώς λανθασμένη (υποθέτω ότι θα συμφωνείτε με το τελευταίο), αλλά απλά επειδή ο κόσμος του κλειστού κώδικα δεν μπορεί να κερδίσει έναν εξελικτικό αγώνα με τις κοινότητες ανοιχτού κώδικα, πολύ περισσότερο στον απαιτούμενο χρόνο για την επίλυση ενός προβλήματος.

Eric S. Raymond

Ο Καθεδρικός και το Παζάρι είναι ένα δοκίμιο του Eric S. Raymond σχετικά με τις μεθόδους μηχανικής λογισμικού. Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1999 και παρουσιάζει τα πλεονεκτήματα του ανοιχτού και ελεύθερου κώδικα σ' αντίθεση με τον κλειστό-ιδιόκτητο, αλλά και τα οφέλη της από κοινού συνεργασίας των μελών μιας παγκόσμιας κοινότητας.

περισσότερα... >>